Ο ήλιος έδυε. Ήταν μια από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Οι άνθρωποι αποκαμωμένοι από τη ζέστη, άρχισαν σιγά-σιγά να βγαίνουν από τα σπίτια τους. Στο παρκάκι της γειτονιάς είχαν μαζευτεί αρκετά πιτσιρίκια, ανυπόμονα για το καθημερινό παιχνίδι. Ξαφνικά άρχισαν να μουρμουρίζουν κάτι συνωμοτικά, λες και ήταν κομπανία. Γύρισαν τα κεφάλια τους με αποστροφή και με μια προσποιητή προσπάθεια να αγνοήσουν αυτές που πλησίαζαν. Το ίδιο έκαναν και οι μανάδες τους. Ερχόταν η Φωφώ με τις κόρες της. Οι μικρές προσπάθησαν να μπουν στο παιχνίδι. Μάταια. Τα άλλα παιδιά δεν τις ήθελαν. Τότε άρχισαν να ξεφωνίζουν και να χτυπούν η μία την άλλη. Η μάνα τους τις χτυπούσε και τις έβριζε για να σταματήσουν. Οι υπόλοιποι έχασκαν. Δεν ήθελαν παρτίδες μ’ αυτές. Όταν η μικρή κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια της μάνας της, πήγε και κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο. Εκεί, παίζοντας με σβώλους χώματος, κατάφερε να ηρεμήσει. Ήταν στον δικό της κόσμο, λες και δεν είχε προηγηθεί τίποτε οδυνηρό. Την προσοχή της απέσπασε το γαϊδουράκι του κυρ-Θόδωρου που περνούσε εκείνη την ώρα φορτωμένο με κλαδιά. Έτρεξε προς το μέρος του. Κοίταξε μια τον παππούλη και μια το ζωντανό. Άπλωσε δειλά-δειλά το χεράκι της και χάιδεψε τη μουσούδα του ζώου. Ένα πλατύ χαμόγελο γαλήνης απλώθηκε στο πρόσωπο του μικρού παιδιού. Ποιος θεός άραγε ζει μέσα της;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
