Είχε μόλις τελειώσει η λειτουργία, ανήμερα των Φώτων, κι όλο το ποίμνιο είχε μαζευτεί, όπως κάθε χρόνο, στο λιμάνι για την τελετή του μεγάλου αγιασμού των υδάτων. Ο δεσπότης πάνω σ’ ένα πλοιάριο και γύρω του έτοιμοι να βουτήξουν για να πιάσουν τον σταυρό 5-6 παιδιά και έφηβοι. Τουρτούριζαν. Έπρεπε όμως να τηρήσουν το έθιμο. Και τότε συνέβη το αναπάντεχο. Για χρόνια θα το συζητούσαν μετά οι γέροι στο καφενείο του χωριού, οι γυναίκες στα σπίτια και στις αυλές, τα παιδιά στους δρόμους και στις αλάνες. Χάθηκε ο σταυρός. Κανείς δεν τον βρήκε. Ο δεσπότης ήταν σίγουρος, διηγούνταν στους επισήμους αργότερα, ότι τον είχε ρίξει δίπλα, πάνω σχεδόν, στους μικρότερους από τους βουτηχτάδες, δυο δεκάχρονα παιδιά, έτσι για το καλό. Με το Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου… βαπτίστηκε στο νερό κι ο σταυρός, μα αμέσως μετά έγινε άφαντος. Σαν κάποιο ρεύμα να τον τράβηξε προς τα κάτω, όπως έλεγε μετά στους φίλους του το ένα από τα δύο παιδιά. Ο άλλος, ο Νικόλας, ορφανεμένος πρόσφατα από μητέρα, δεν είπε τίποτα. Ούτε τότε ούτε μετά. Μερικές φορές μόνο, στον ύπνο του, αν και είχαν περάσει χρόνια από τότε, σαν να’ βλεπε ξανά ολοζώντανη μπροστά του τη σκηνή: Εν Ιορδάνη, ο σταυρός βυθίζεται στη θάλασσα και δυο αδύναμα παιδικά χέρια εμφανίζονται απ’ το νερό, τον πιάνουν και τον τραβούν προς τα μέσα. Και σα ν’ άκουγε μετά να βγαίνει απ’ το κύμα κάτι σαν βουητό και ψίθυρος μαζί. Κάτι σαν: «Τζαφάρ με λένε. Με τη μάνα μου και με την αδερφή μου κατοικούμε πια το βυθό της δικής σας θάλασσας. Τους δικούς σας σταυρούς μοιραζόμαστε πια. Εις τον αιώνα των αιώνων.»
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
