Όταν κόντευε ο καιρός να γυρίσει τη σελίδα του ημερολογίου στον Δεκέμβριο, όταν είδε στα μαγαζιά τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια κι έλαβε το μήνυμα ότι η μικρή της κόρη, που είχε να τη δει δυο χρόνια, θα ερχόταν στην Ελλάδα για τις γιορτές, άρχισε να την απασχολεί η σκέψη, αν θα άξιζε να μπει στον κόπο να στολίσει χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτή η συνήθεια στο τέλος του χρόνου είχε χάσει πια το νόημά της. Είχε περάσει πολύς καιρός που ήταν διαδικασία αυτονόητη, έστω κι αν είχε περάσει από σαράντα κύματα το είδος του δέντρου που θα στηνόταν στο σπίτι. Απ’ το γεωμετρικό φινλανδικό, με τα ξύλινα στολίδια και τους κόκκινους βαμβακερούς φιόγκους των πρώτων χρόνων, είχε ενδώσει, για ένα διάστημα, στην επιθυμία των παιδιών για φυσικό έλατο, που για την ίδια έφερνε στο σπίτι τη ζωή και το θάνατο μαζί, είχε καταλήξει, για λόγους συνείδησης, στο συνθετικό πολλών χρήσεων της ΙΚΕΑ. Μόνο τα στολίδια έμεναν φανταχτερά και αστραφτερά, όπως τα ήθελαν οι βιτρίνες και μια αμφιλεγόμενη παράδοση. Όμως ακόμα κι αυτή, η εύκολη λύση, να το κατεβάσει απ’ το πατάρι, ν’ ανοίξει το φερμουάρ της συσκευασίας και να συνδέσει τα ψεύτικα κλαδιά μεταξύ τους, της φαινόταν βουνό. Τη γέμιζε θλίψη η εικόνα της επανάληψης, η ματαιότητα των κινήσεων, η ανάμνηση τόσων αλλαγών. Χωρίς να καταλάβει πώς, ένιωσε όλες τις αναμνήσεις να γίνονται μία, να έχουν πάρει μορφή και να έχουν παρασύρει το βλέμμα της. Κοιτούσε ώρα πολλή το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται ολόκληρη η ζωή της. Ήταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που ακόμα δεν είχε αποφασίσει, αν θα στόλιζε ή όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα της ζωής της, που διεκδικούσαν θέση στη μνήμη της; Άρχισε να κρυώνει. Και ήξερε, πως δεν ήταν ο Δεκέμβριος η αιτία.
Πρώτη δημοσιευση. Το Φρέαρ δημοσιεύει και φέτος τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες σας. Δείτε τις λεπτομέρειες εδώ και στείλτε μας τη δική σας.