Ήταν πεπεισμένη πως τα Χριστούγεννα που ερχόταν θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Το ευχόταν. Το αποζητούσε με όλη της τη δύναμη. Το ένιωθε με κάθε στολίδι που κρεμούσε πάνω στο δέντρο. Η Ιόλη ήθελε απεγνωσμένα να αφήσει πίσω της ένα παρελθόν που της απομυζούσε το σφρίγος της ζωής της και τώρα επιτέλους είχε πεισματικά αφοσιωθεί στο να το εγκαταλείψει διά παντός. Όσο κι αν αυτό την πονούσε.
Κοιτούσε πολλή ώρα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται μια μπαλαρίνα. Αιθέρια και νωχελική, πατούσε στις μύτες των ποδιών της και θα ορκιζόταν κανείς πως λικνιζόταν στους ρυθμούς μιας μουσικής που την απελευθέρωνε από τις αλυσίδες της καθημερινότητας και της έδινε διέξοδο σ’ ένα αύριο γεμάτο προκλήσεις.
Στροβιλιζόταν και τα μαλλιά της, πυκνά και μακριά, δημιουργούσαν ένα πέπλο μυστηρίου, καθώς κάλυπταν το πρόσωπό της και τον γυμνό, λεπτεπίλεπτο λαιμό της. Έπεφταν πάνω της ακριβώς όπως η ομίχλη καλύπτει απαλά και διαμορφώνει ποιητικά καθετί που κινείται ή απλώς υπάρχει μέσα της.
Ό, τι ήταν αδύνατο να διακριθεί στην όψη της, ερχόταν να το συμπληρώσει η απόλυτα εκφραστική κίνησή της. Τα χέρια και τα πόδια της συνυπήρχαν σε μια αρμονία σχεδόν ονειρική και ταυτόχρονα εξέπεμπαν έναν πρωτοφανή δυναμισμό που καθιστούσε την μπαλαρίνα απροσπέλαστη σε κάθε είδους εξωτερικό περισπασμό. Ζούσε για να χορεύει. Η ζωή είχε νόημα μόνο πάνω στις μεταξωτές πουέντ της και κάθε βήμα της αποκάλυπτε την ανάγκη της να ορίζει η ίδια τον χορό της ζωής της.
Η Ιόλη άγγιξε την μπάλα χαμογελώντας. Τίποτα και κανείς δεν θα στεκόταν εμπόδιο ανάμεσα σ’ εκείνη και τα όνειρά της. Ανυπομονούσε να έρθουν τα Χριστούγεννα. Η γεύση της ζωής της θα είχε λίγο από κανέλα και αστερόσκονη.
Πρώτη δημοσιευση. Το Φρέαρ δημοσιεύει και φέτος τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες σας. Δείτε τις λεπτομέρειες εδώ και στείλτε μας τη δική σας.
