«Καλό κρασί, ιδιότυπο, συκιώτικο»
Στην αναμονή του οδοντιατρείου διάβασες δυο δοκίμια του Morley. Επιστρέφοντας έπεσες πάνω Στ’ αμπέλια του Σταύρου Ζουμπουλάκη (εκδόσεις Πόλις, Οκτώβριος 2018). Το βράδυ είχες φτάσει στη σελίδα 89 (το τέλος!) – «εννιά παιδικά καλοκαίρια αδιατάρακτης ευτυχίας». Την αφήγηση για την Μαυρούτσω την είχες αγαπήσει από τα Νεφούρια. Τώρα έβλεπες μπροστά σου τα γράμματα να ανασύρουν πρόσωπα, αγάπες, άνευ συναισθηματικής νοσταλγίας. Μια συγκίνηση μόνο, ιδιότυπος οίνος, για αυτούς που απαρτίζουν τα δίπτυχά μας. Το ταξίδι με το καράβι, το μάζεμα των σύκων, ξερικά καρπούζια, ο μούστος σαν γλέντι. Το τσαρδί στ’ αμπέλια βγαλμένο από το Παπαδιαμαντικό «Καμίνι». Το χαρακτηριστικό σακάκι του μπαρμπα-Γιώργη, υφαντά από λινάρι και πάθη και βάσανα. Το πανηγύρι στην Παναγιά τη Φουκριά. Η σκληράδα της ζωής στο χωριό και μια τραχιά, αδιόρατη ομορφιά. Σε ανθρώπους σμιλεμένους από άλλο λογισμικό. Πολλές φορές φέρνεις στο νου την γιαγιά σου την Βαγγελή, με την ρόκα, το τσιουκρίκι. Τρόπους αρχαίους που τους συνάντησες (και όχι μόνο αυτούς) στις σελίδες του Ζουμπουλάκη. Μάλλινο ύφασμα το γραπτό· αργαλειού. Κι όχι επίπλαστο βελούδο.
