Είναι ξημέρωμα. Είμαι άυπνος. Κρατάω στα χέρια μου το βιβλίο του Μπάροουζ «η Γάτα Μέσα Μας» και τη βλέπω να με κοιτάζει πίσω απ’ το παράθυρο. Δεν μπορώ να της ανοίξω να μπει, ν’ ανέβει στο κρεβάτι. Δυστυχώς, δεν μπορώ… αυτή η αναθεματισμένη αλλεργία! Την έχω όμως εκεί, να τη βλέπω από το παράθυρο και να της μιλάω. Πιο μικρή όταν ήταν, την κρατούσα και στην αγκαλιά μου, αλλά μετά το πλήρωσα ακριβά, οπότε τώρα την αγαπώ δίχως σώμα, ιδανικά. Είναι περίεργο πάντως… Παντού συναντώ γάτες. Πάντα, με ξεχωρίζουν στο πλήθος κι έρχονται πάνω μου, σαν να βλέπουν τη συστολή μου ή σαν να γοητεύονται από τον συγκρατημένο θαυμασμό μου στο είδος τους. Πιο περίεργο όμως ‒τώρα που το σκέφτομαι‒ είναι ότι ένα πρωινό σαν κι αυτό, τη βρήκα στον ακάλυπτο. Ήταν ωρών κι έκλαιγε, με δυνατή θέληση για ζωή. Είχα μόλις ξυπνήσει, από τον εφιάλτη που έβλεπα μικρός ανά περιόδους, «ότι με πέταξαν τάχα μου σ’ ένα κλουβί με άγριες γάτες». Φαίνεται θ’ άκουγα τις κραυγές της γέννας και μάλλον είχε έρθει η ώρα να επουλώσω το τραύμα μου. Γι’ αυτό ήρθε εκείνη λοιπόν. Για να βρω τη γάτα μέσα μου: αυτό που με γοήτευε, αλλά ήταν επικίνδυνο. Και αφού τη βρήκα, την έβγαλα απ’ έξω, για να μην ζήσω τον εφιάλτη μου, αλλά για να δώσω στο όνειρο αυτό ένα καλό τέλος.
‒ Καλημέρα Σαρλί.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
