Στη μέση της αυλής, ο πατέρας έχτισε μια σκάλα. Σαν εργατικός Άτλας, κουβάλησε στις πλάτες του τους ακατέργαστους ασβεστόλιθους, σμίλεψε με τα τραχιά του δάχτυλα τις ακανόνιστες προεξοχές, έφτυσε στους αρμούς να δέσουν τα κομμάτια και ―τρυπώντας το δεξί του πλευρό― ράντισε με αίμα το ανυψωτικό του επίτευγμα. Μας έστησε, έπειτα, ανά ηλικία και πρόσταξε να ανελιχθούμε στον ανιδιοτελώς προσφερόμενο, πατρογονικό μόχθο. Πρώτα με το δεξί και μετά με το αριστερό, χωρίς βιασύνη και μ’ ένα απαλό χάδι, ανήλικα ξεκινήσαμε να πορευόμαστε στο στιβαρό υποστύλωμα, που η κορυφή του χανόταν στα σύννεφα. Μα σαν φτάσαμε στο κεφαλόσκαλο ―αθέατα πλέον στο μεγαλόπνοο μάτι του πατέρα― συνεχίσαμε, με ενήλικη ψευδαίσθηση και αψηφώντας τον ίλιγγο, τον βηματισμό μας στο κενό.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
