για τον πατέρα μου
Η παιδική χαρά απλωνόταν νωχελικά, τυλιγμένη εξ ολοκλήρου σε μια παχύρρευστη γαλακτώδη ομίχλη, που έκανε το σάλιο μου να κολλάει στα τοιχώματα του φάρυγγα. Διασχίζοντας την άψυχη έκταση, πρόβαλε, ξάφνου από μακρια, μια δυσδιάκριτη ―στο υποσυνείδητο γνώριμη― φιγούρα. Πλησίασα ενστικτωδώς και ρώτησα: «θα μου δώσει ώθηση στην κούνια, στήριγμα στο μονόζυγο, άνωση στην τραμπάλα;» και αναζήτησα την παλάμη σου ―απ’τη δύναμη της συνήθειας― για να πορευτώ. Τέντωσες, τότε, εσύ το οστεώδες χέρι σου και έδειξες την τσουλήθρα. Πρώτος ανέβηκες τα σκαλιά και σ’ακολούθησα. Ήμουν πλέον τόσο κοντά που διέκρινα κάθε ρυτίδα, κάθε σκληρή άσπρη τρίχα, τα γκρίζα μάτια σου βυθισμένα στις κόγχες, πίσω απ’το πέπλο της υγρασίας. Είχες παγωμένο ένα αθώο χαμόγελο στα χείλη και με την απορία ενός παιδιού, μου ζήτησες να παίξουμε. Το παιχνίδι, όμως, είχε ξεκινήσει ερήμην σου κι εγώ δεν γνώριζα πώς να ανατρέψω την επάρατη έκβαση. Το χταπόδι στέφτηκε νικητής και καταλαμβάνοντας το κεφάλι σου, αδηφάγα τράφηκε απ’τα κύτταρα της ιδιοφυούς σου συνείδησης. Κύλησες στην τσουλήθρα απότομα και ―χωρίς να μπορώ να σε συγκρατήσω― έπεσες με φόρα στο χώμα, που σε ρούφηξε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
