Διάβαζε ένα απόγευμα τον Μπέκετ. Δύο μέρες μετά, κάποιος τον ανέφερε. Ό,τι τον διάβαζα, σκέφτηκε. Μία εβδομάδα μετά, βρέθηκε στο σπίτι μιας φίλης. Κάποια στιγμή τον άφησε μόνο του για να κάνει κάποιες δουλειές για τα φορολογικά της. Εκείνος άρπαξε τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη της. Ήταν Μπέκετ· τα ποιήματά του, τα οποία δεν του άρεσαν καθόλου, αλλά σκέφτηκε αφελώς πως ήταν γραφτό να τα ξαναδιαβάσει. Στο βιβλίο βρήκε ένα ποίημα που δεν το είχε διαβάσει ξανά. Το θεώρησε καταπληκτικό. Η εξάσκηση αποδίδει. Χρειάστηκε να γράψει πολλά κακά ποιήματα, άλλα τα κατάφερε να συνθέσει έστω ένα καλό. Προστέθηκε κι αυτό λοιπόν στο σύμπαν στο οποίο δεν μπορεί να προσθέσει κανείς τίποτα. Μία εβδομάδα μετά, περπατώντας με τη φίλη του κάπου στο Παγκράτι, χωρίς να μιλούν, συνειδητοποίησε ότι περπατούσε πάνω σε ένα ποίημα του Μπέκετ που κάποιος είχε κάνει γκράφιτι στα πλακάκια. Ήταν το ίδιο ποίημα. Εμφανιζόταν και στα τέσσερα πόδια. Και στα δικά του και στα δικά της. Εκείνος κοίταζε τα δικά της όταν το είδε. Αφού το έφερε στην προσοχή της, εκείνη του το διάβασε, αφού εκείνος λόγω μυωπίας δεν μπορούσε ‒αλλά δεν την άκουγε. Της είπε λοιπόν να αλλάξουν πλευρά, υπενθυμίζοντάς της ότι από το αριστερό αφτί δε διέθετε καθόλου ακοή. Άλλαξαν, και εκείνη που μπορούσε να διαβάσει, του είπε ότι εκείνος, πριν, στεκόταν στην ανάποδη πλευρά του ποιήματος όπως προχωρούσαν. Στιγμιαία, σκέφτηκε, αν είχα την ακοή μου, θα ήμουν και πάλι από την ανάποδη πλευρά του ποιήματος, ή θα το συνειδητοποιούσα ποτέ; Θα είχα αλλάξει για να βρεθώ στη σωστή, και θα είχα φέρει εκείνη στην ανάποδη όπου τίποτα δε βγάζει νόημα; Αμέσως μετά θυμήθηκε ότι εκείνη ήταν ‒σχεδόν‒ κωφή και από τα δύο αφτιά, παρόλο που δεν το καταλάβαινε κανείς και δεν είχε πρόβλημα με την τονικότητα της φωνής της. Εκείνη από την αρχή ήταν στη σωστή πλευρά και δεν είχε πρόβλημα πού θα βρεθεί. Μάλλον η μοίρα δεν έπαιξε κανέναν ρόλο ακόμα κι αν υπήρχε, καθώς οι στίχοι που είχαν διαλεχτεί για να στολίσουν τα πλακάκια, ήταν στίχοι που υπονομεύονταν από το τέλος του ποιήματος κι εκείνος τους είχε περπατήσει στην πραγματικότητα, όλους. Κι εκείνος κι εκείνη. Ευχήθηκε σιωπηρά το ίδιο και για τον γκραφιτά. Για τον Μπέκετ δεν ήταν καθόλου σίγουρος, δεν εμπιστευόταν τους συγγραφείς, ειδικά στη διαύγειά τους, ωστόσο το σύμπαν όλους τους είχε προβλέψει· και κάθε βήμα, κάθε ακολουθία.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
