Όπως επισκέφτηκαν τον Σκρουτζ τα τρία πνεύματα, έτσι κι ο άνθρωπός μας δέχτηκε τρεις επισκέψεις καθώς γυμνός στο κρεβάτι του πάλευε με τα μουσκεμένα σεντόνια, με το μαξιλάρι, με τη ζέστη, τη νύχτα και την πόλη που ’μπαιναν από τ’ ανοιχτό παράθυρο με τις ασάλευτες κουρτίνες. Και οι τρεις επισκέπτες ήταν με έναν τρόπο ο εαυτός του ανθρώπου. Ο πρώτος ήταν ένα πλάσμα αόρατο μα τόσο ιδρωμένο, που το περίγραμμα του κορμιού του φαινόταν καμωμένο από στάλες. Όταν σκουπίστηκε με μια πετσέτα, χάθηκε. Ο δεύτερος επισκέπτης ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος, μα ύστερα έβγαλε πρώτα το δέρμα του γιατί ζεσταινόταν πολύ, έπειτα και τους μυς του κι όλα του τα σπλάχνα, και τέλος έβγαλε αποπάνω του ένα ένα κι όλα του τα κόκαλα, ώσπου επίσης χάθηκε. Κι ο τρίτος επισκέπτης ήταν μια σκιά. «Θα περιμένω ως το πρωί», είπε. Όταν το φως της μέρας μπήκε από τ’ ανοιχτό παράθυρο, το τρίτο πλάσμα κόλλησε στα πόδια του ανθρώπου κι έπειτα τον ακολουθούσε όλη μέρα, άυλο απομεινάρι της νύχτας, στις εκτυφλωτικές οδούς της πόλης.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Όλο τον Ιούλιο δημοσιεύουμε κείμενα για τον καύσωνα. Στείλτε κι εσείς το δικό σας!]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
