1930 Γεννιέται στη Λάρισα, στις 22 Οκτωβρίου. «Τι θυμάμαι από εκείνη τη σημαδιακή πρωία που ο πατέρας μου, άγρυπνος όλη νύχτα, άκουσε στο διπλανό δωμάτιο της οδού Ηπείρου, στη Λάρισα, την σπαραχτικά συρτή φωνή της μητέρας μου κι αμέσως τη φωνή του γιατρού “όλα καλά. Είναι αγόρι!”; Τίποτα. Εκείνος όμως σηκώθηκε αμέσως και μη βρίσκοντας ίσως την Αγία Γραφή, πήρε τρέμοντας ένα γαλάζιο μολύβι, άνοιξε τη μεγάλη καρυδένια ντουλάπα με τα ανάγλυφα στεφάνια κι έγραψε στην πίσω όψη του θυρόφυλλου καλλιγραφικά: “Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 1930, ώρα 7.15 το πρωί”» (Σκύλλα και Χάρυβδις).
Πατέρας του ο Ευάγγελος Τσιρόπουλος, διευθυντής της τοπικής εφημερίδας Ελευθερία και μητέρα του η Ελένη Ν. Τηλιού. Στην άλλη μεγάλη εφημερίδα της Λάρισας, τον Κήρυκα, διευθυντής είναι ο αδελφός της μητέρας του (Τηλιός) και ιδιοκτήτης θείος του (Χαδούλης). Ο πατέρας του, προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, θα φυλακισθεί δύο φορές από την αντιβενιζελική παράταξη και θα χαθεί πρόωρα.
Μεγαλώνοντας μέσα σε δημοσιογραφική οικογένεια, δεν είναι παράξενο που ο Τσιρόπουλος ωθείται στη γραφή: «Ακολουθώντας το δίδαγμα του πατέρα μου άρχισα να τεχνουργώ σε φύλλα διαγωνισμού μηνιαία περιοδικά χειροποίητα που κυκλοφορούσα ανάμεσα στους φίλους και συμμαθητές μου. (Να βρίσκεται τάχα κάπου σήμερα κάποιο φύλλο εκείνης της Ελεύθερης ψυχής που εξέδιδα;). Ήλθε κατόπιν το μικρό περιοδικό των Κατηχητικών Σχολείων που με την ηγετική στοργή δυο αλησμόνητων πνευματικών γονέων πολλών παιδιών και εφήβων της πόλης μας, του ζεύγους Δημ. και Ελένης Σωτικοπούλου, έφτασε, πριν σβήσει, και στο τυπογραφείο» (Τελικά κείμενα. Β΄ Κανονισμός βίου, σ. 17).
1938 Πεθαίνει ο πατέρας του: «Δεν γνωρίζω, Πατέρα, αν κατόρθωσα να βγάλω στις λέξεις μου αυτές όλο το μαύρο που έχει μαζευτεί στην ψυχή μου από τότε που, χωρίς εγώ να σε ιδώ και να σε χαιρετήσω, δεν μ’ άφησαν, σε οδήγησαν σε τάφο. Ήμουνα παιδί εφτά χρονών τότε που μ’ απομάκρυναν από το σπίτι μας όπου κοιτόσουν άρρωστος, βαριά πλέον, και με οδήγησαν στο σπίτι των θείων μου.
Απ’ εκεί, χειμώνα καιρό, όταν ο μακαριστός θείος μου Δημήτριος επέστρεφε νύχτα από το σπίτι μας, φέρνοντας όλο και πιο πικρές ειδήσεις, παρακολούθησα με λίγες λέξεις το γλίστρημά σου στα χώματα, την παράδοση του νεαρού σώματός σου. Μόνο με λέξεις… Ήσουν 38 χρονών…
Μόλις τον ακούγαμε να επιστρέφει, η θεία μου κι εγώ, ‒κι όσο αργούσε τόσο βουβαινόμασταν πλάι στην θερμάστρα‒ βγαίναμε στον γεμάτο μπεγκόνιες και φύκους φαρδύ προθάλαμο του σπιτιού. Και η θεία, μη κρύβοντας πια την αγωνία της, τον ρωτούσε: “Τι νέα από τον Βαγγέλη;”
Βαρύθυμος ο θείος Δημήτριος, δίνοντας στο κορίτσι του σπιτιού το καπέλο και το πανωφόρι του, αποκρινόταν: “Τα ίδια”. Επιστρέφαμε στο ζεστό δωμάτιο, στην τραπεζαρία. Άλλη μια νύχτα ζωής είχες, πατέρα, κερδίσει.
Ένα βράδυ όμως, ήταν η 18η Φεβρουαρίου του 1938, ο θείος, πιο σκοτεινός από πριν αλλά όμοια ψύχραιμος, αποκρίθηκε στο ερώτημα της θείας: “Τελείωσε!”» (Σκύλλα και Χάρυβδις).
1941-1944 Στέλνεται για ένα διάστημα από τη μητέρα του στη γιαγιά του στο Συκούριο για να αποφύγει τον λιμό της Λάρισας και το καθημερινό θέαμα με τα κάρα που συλλέγουν νεκρούς στους δρόμους. Οι τραυματικές εμπειρίες από την περίοδο της Κατοχής πολλές: το ξενοδοχείο «Πανθεσσαλικόν» που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι τους επιτάσσεται από τα Τάγματα Ασφαλείας και τα βράδια δεν μπορούν να κοιμηθούν απ’ τις φωνές των ανθρώπων που βασανίζονται εκεί: «Να ζεις αυτόν τον θάνατο μέσα στο σπίτι σου, εκ του συστάδην, από μικρό παιδί. Να τον ζεις κι έξω από το σπίτι: στον Πόλεμο, στην Κατοχή, με πείνα κι εκτελέσεις, στον άδικο κι άχρηστο Εμφύλιο Σπαραγμό. Να τον ζεις, πώς; Μικρό παιδί στην κεντρική πλατεία, εμπρός σ’ ένα παληκάρι κρεμασμένο με καλώδιο, ορατά στο άγιο σώμα του τα σημάδια του βασανισμού. Να τον ζεις τη νύχτα, όταν περνούσαν πατριώτες δεσμώτες από το παράθυρό σου και δεν τολμούσες ν’ ανάψεις φως. Τους έσερναν σε εκτέλεση κι εκείνοι φώναζαν κλαίγοντας, παρακαλώντας, ονόματα γυναικεία, ονόματα παιδικά, γονείς, αδέλφια, τους φώναζαν, τους αποχαιρετούσαν που ετοιμάζονταν να φορέσουν για χρόνια τα μαύρα ρούχα. Έτσι έφευγαν από τη ζωή, χωρίς να καταλαβαίνουν, αθύρματα στο βουβό ποτάμι… Κι ύστερα ντουφεκιές, βλαστήμιες, φωνές, προσταγές, ποδοβολητά. Το πρωί, με πανιασμένο από αγρύπνια πρόσωπο, άνοιγες την εξώθυρα με τα βουβά βιβλία στο χέρι, να πας σχολείο, και τον δρόμο σου έφραζε κάποιο άψυχο κορμί. Έπρεπε να το δρασκελίσεις, για να πας πού, δύσμοιρο εσύ παιδί πατρίδας δύσμοιρης;» (Σκύλλα και Χάρυβδις).
Συγχρόνως, όμως, η Κατοχή του μαθαίνει τον κόσμο της ανάγνωσης, παρά την απώλεια της μεγάλης πατρικής βιβλιοθήκης: «Τι έρημος από βιβλία υπήρξε, για τα περισσότερα παιδιά, η Κατοχή! Τα βιβλία του πατέρα μου, βιβλία δύσκολα για ένα παιδί, μαζεμένα και καρφωμένα σε μεγάλες κάσες –που δεν άνοιξαν παρά για να σκορπιστούν, τάχα δανεισμένα, στους ανήλικους, και για να μην επιστρέψουν ποτέ στο σπίτι μας. Ανάμεσα στα παιδιά της πόλης μας κυκλοφορούσαν πενιχρά περιοδικά αστυνομικών μυθιστορημάτων και είχα διαβάσει και ξαναδιαβάσει όσα βιβλία είχαν απομείνει στα συρτάρια μας, λησμονημένα από την καλόβολη μητέρα μου που δεν τα είχε βρει να τα “δανείσει” κι αυτά. Έτσι, πραγματοποίησα τότε αλλεπάλληλες αναγνώσεις στην Ανάσταση του Τολστόι, στον Μπενόνι του Χάμσουν, στις Ανοιξιάτικες βροχές του Τουργκένιεφ, σε κάποια βιογραφία του Κολοκοτρώνη, και κυρίως, στους αθάνατους Άθλιους του Ουγκώ, στην πρώτη εκείνη, αξιοθαύμαστη, πλήρη μετάφραση του Ις. Σκυλίτση. Ήταν το πιο “μυθικό” βιβλίο της τότε ζωής μου… Το μόνο απ’ όσα βρήκα βιβλίο που δεν κατόρθωσα ποτέ να καθυποτάξω, ήταν το Τάδε έφη Ζαρατούστρας του Νίτσε. Ποιος ήταν αυτός που μιλούσε με τέτοιο τόνο στο βιβλίο εκείνο και που μετά τις πρώτες του, γοητευτικές σελίδες, βυθιζόταν σε τόσο δυσαρμονικό, πυκνό σκοτάδι νοημάτων; Αναρωτιόμουνα και άφηνα το βιβλίο στην άκρη. […]
Κάποτε κατέφευγα απεγνωσμένα στα σπίτια συγγενών μου κι ερευνούσα τις μικρές τους βιβλιοθήκες. Τότε βρήκα στο σπίτι του θείου Νίκου – και ήταν “θείος Νίκος” ο ευγενικός, λογομίλητος, στοργικός και σπλαχνικός εκείνος αρχοντάνθρωπος γιατρός, ο συγγενής μας Νικόλαος Φλώρος, ο αλησμόνητος, αυθεντικός γιατρός της ευγνωμοσύνης μου– και κατεβρόχθισα με βουλιμία βιβλία του Ντοστογιέβσκι και του Λέρμοντωφ. Και ήλθε τότε επίκουρός μου, ο ειλικρινής φίλος του πατέρα μου, ο μέντωρ της θεσσαλικής δημοσιογραφίας, ο φωτεινός λεβέντης Θρασύβουλος Μακρής, που εφόρευε την σφαλισμένη Δημοτική Βιβλιοθήκη, να την ακοίξει για μένα, τον χαϊδεμένο του, και να βάλει στα χέρια μου βιβλία ογκώδη, βιβλία παλιά, που με πλημμύρισαν με λέξεις, μορφές, πυκνότητα ζωής των άλλων.» (Τελικά κείμενα Α. Τα ποιητικά). Την ίδια περίοδο γράφει και τους πρώτους του στίχους, πατριωτικού κυρίως περιεχομένου.
Με την απελευθέρωση της πόλης, παρελαύνει κρατώντας της σημαία των Αετόπουλων, της μαθητικής πτέρυγας της ΕΠΟΝ.
1948-1952 Σπουδάζει νομικά στη Θεσσαλονίκη, διαμένοντας στο οικοτροφείο της «Απολυτρώσεως». Συνεργάζεται στο ομώνυμο περιοδικό. Παράλληλα δραστηριοποιείται στις χριστιανικές οργανώσεις, ζωγραφίζει, σκηνοθετεί τα δικά του ερασιτεχνικά θεατρικά έργα και αρχίζει να γράφει ποιήματα, τα οποία παίρνει το θάρρος και τα παρουσιάζει σ’ έναν ποιητή που θαυμάζει, τον Γ.Θ. Βαφόπουλο, διευθυντή τότε της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. «Και τελικά, εκείνος ο φειδωλός στον έπαινο, ο άκαμπτα απαιτητικός, μετά από πολλού καιρού δοκιμασία, –ένα, δύο ίσως χρόνια– μου κράτησε ικανοποιημένος ένα μου ποίημα και το έστειλε να δημοσιευτεί στο σοβαρότερο περιοδικό της Θεσσαλονίκης με προσωπική του σύσταση. Εγώ, από τα μαθητικά μου χρόνια, όντας γιος Διευθυντή εφημερίδας στην πόλη μου, είχα χορτάσει την χαρά να δημοσιεύω τακτικότατα κείμενά μου εκεί κι αλλού. Έμεινα όμως έκθαμβος όταν είδα να δημοσιεύεται σε μιαν ολόκληρη σελίδα του περιοδικού εκείνο το ποίημά μου. […]
Τότε έγραφα και θέατρο, θέατρο διδακτικό που μια ομάδα φοιτητές και μαθητές, μυημένοι κι ενθουσιασμένοι ονομάζαμε “χριστιανικό θέατρο”. Είχα γράψει πάνω από δέκα, νομίζω, έργα, σήμερα όλα χαμένα. Ευτύχησα να τα διδάξω, να τα ερμηνεύσω όλα σε ταπεινές σκηνές και γι’ αρκετές το καθένα παραστάσεις. […]
Ζωγράφιζα κιόλας. Ο Βαφόπουλος, που αποτόλμησα να του φανερώσω κάποτε τα ζωγραφίσματά μου εκείνα, εντυπωσιάστηκε τόσο που τηλεφώνησε αμέσως στον γνήσιο, ιδιότυπο εκείνο ζωγράφο της Θεσσαλονίκης, τον Πολύκλειτο Ρέγκο, με πήρε και παρευθύς επήγαμε στο σπίτι του για να ιδεί τα “έργα” μου. Δεν γνωρίζω σήμερα αν ήταν ευτύχημα ή δυστύχημα που μετά την στρατιωτική μου θητεία –αφού είχε τυχαία δει και επαινέσει τα ζωγραφίσματά μου εκείνα και ο Τσαρούχης, αλλά δεν θέλησα ποτέ να τα επιδείξω στον Κόντογλου…– άφησα στην άκρη τα χρώματα και πειθάρχησα στις λέξεις μου.» (Τελικά κείμενα Α΄. Τα ποιητικά).
1952 Υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία. «[…] στρατιώτης πια στην Αθήνα, μελέτησα το λαμπρό δοκίμιο του Τ.Σ. Έλιοτ για το ποιητικό θέατρο, έγραψα δυο ακόμη θεατρικά, μη διδακτικά, μάλλον ποιητικά, έργα με σοβαρή προαίρεση και δεν ξαναγύρισα στο είδος αυτό. Όταν μάλιστα κάποτε μου τα εζήτησε να τα διαβάσει ο πολύς Κάρολος Κουν, απέφυγα διακριτικά να του τα δώσω. Προς άλλη κατεύθυνση με ωθούσε το φυσικό μου» (Τελικά κείμενα Α΄. Τα ποιητικά).
Εντάσσεται στον κύκλο της Κιβωτού, του «φυλλαδίου» που έβγαζε ο Φώτης Κόντογλου (1952-1954): «στρατιώτης πλέον στην Αθήνα, είχα εισέλθει στον κύκλο της και περνούσα ώρες, άλλοτε στην Λυκούργου 10, όπου τα παραδοσιακά γραφεία του “Αστέρος”, άλλοτε στο μυθικό σπίτι του Κόντογλου στην Κυπριάδη», θα γράψει στην εισαγωγή του ανθολογίου των κειμένων της Κιβωτού που θα κυκλοφορήσει το 1991. Συχνάζει στο «Στουδίον», ένα είδος ελεύθερης «θεολογικής σχολής» που λειτουργεί το 1954 στο υπερώο του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων του «Αστέρος», συνεργάζεται με τα περιοδικά της Αποστολικής Διακονίας (κυρίως με το Χαρούμενο Σπίτι) και με το περιοδικό του Θεολογικού Οικοτροφείου «Ανάστασις». Γράφει τα εγχειρίδια του Κατώτερου Κατηχητικού.
Στην Αθήνα μένει στην οδό Υμηττού, μετακομίζει στην οδό Πουλίου 29, έπειτα στη Γέλωνος 11 και τέλος στην οδό Καισαρείας 4 στους Αμπελοκήπους όπου διέμενε ως τις αρχές του 2015.
1956 Γραμματέας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δωροθέου, ο οποίος όμως θα πεθάνει την επόμενη χρονιά. Γραμματέας και του αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου (1957-1962). Ανακαλύπτει το ξεχασμένο κληροδότημα του Σταμάτη Βαφειαδάκη, που παρέμενε ανενεργό από τον θάνατό του (1945) και προωθεί την ίδρυση του Ιδρύματος Προστασίας Μητρικών Έργων Σταμάτη και Ελένης Βαφειαδάκη, το οποίο έχει ως σκοπό του την ανοικοδόμηση και πλήρη λειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών στην Αθήνα. Ο Οργανισμός του Ιδρύματος δημοσιεύεται το 1961.
Το 1956 γνωρίζεται με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, με τον οποίο θα αναπτύξει στενή φιλία και πολύπλευρη συνεργασία –μεταξύ άλλων ο Τσιρόπουλος θα αναλάβει από το 1974 και την έκδοση του έργου του.
1961 Ιδρύει το φυλλάδιον προβληματισμού της νεότητος Ευθύνη (πρώτη περίοδος μέχρι το 1966). Συμμετέχει στη γενική συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Νέο Δελχί. Πρώτο ταξίδι στην Ισπανία: «Γνώρισα τελικά την Ισπανία από κοντά στα 1961 και τέτοιος έρωτας με χτύπησε κατακέφαλα που την επισκεπτόμουνα συνεχώς επί πέντε χρόνια. Έγραψα και μια σειρά από δεκαοχτώ άρθρα –έξι κάθε χρόνο, τα τρία πρώτα χρόνια– που όμως δεν είχαν καμιά θέση στο βιβλίο αυτό αλλά που, κατά κάποιο τρόπο, το προετοίμασαν αφού με βοήθησαν στις πρώτες ανιχνεύσεις και συνειδητοποιήσεις» (Ισπανική σπουδή).
1962 Ο Αιμίλιος Χουρμούζιος του αναθέτει την στήλη της επιφυλλίδας στο κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής, με την οποία θα συνεργαστεί ως το κλείσιμό της λόγω της δικτατορίας (1967). Κυκλοφορεί το πρώτο ποιητικό του βιβλίο Ωδείο για μοναχικές φωνές, με το ψευδώνυμο Κώστας Ευαγγέλου, μετατρέποντας δηλαδή σε επώνυμο το βαπτιστικό όνομα του πατέρα του: «Μια, κάπως δικαιολογημένη, συστολή με παρώθησε στην πράξη αυτή: η επίμονα θρησκευτική μου αγωγή αντιβαλλόταν σε μεγάλο αριθμό ποιημάτων του βιβλίου εκείνου. Είχαν χαρακτήρα, ας πούμε, “ερωτικό” και ο κόσμος που μετείχα, οι ομάδες των φίλων μου, όλα είχαν ένα ύφος που σήμερα θα ονόμαζα “αντιερωτική σοβαρότητα”» (Τελικά κείμενα. Α΄ Τα ποιητικά, σ. 19). Μπορούμε γενικότερα να παρατηρήσουμε ότι η ποίηση του Τσιρόπουλου έχει στο σύνολό της σχεδόν ερωτικό χαρακτήρα, ο οποίος, παρά την υπαινικτικότητά του, αποδεικνύεται αρκετά τολμηρός και εξομολογητικός. Τα ποιήματα της συλλογής αυτής περιλαμβάνονται ξαναδουλεμένα στον τόμο των ποιητικών του απάντων.
1963 Κυκλοφορεί το δοκίμιο Λόγος περί των παθών, το οποίο θα τιμηθεί με το Βραβείο Φέξη της Ομάδας των Δώδεκα (λαμβάνει 8 ψήφους, έναντι 3 στον Χρήστο Κουλούρη και 1 στον Μιχ. Μερακλή). Ειδικός σκοπός του βραβείου είναι η πραγματοποίηση ενός μορφωτικού ταξιδιού από τον βραβευόμενο. Το επόμενο καλοκαίρι ο Τσιρόπουλος θα ταξιδέψει σε Μαρόκο, Αλγερία και Τυνησία, καταγράφοντας καθημερινά τις εντυπώσεις του σ’ ένα Αφρικανικό ημερολόγιο.
1964 Κυκλοφορούν τα βιβλία: Ανάμεσα σε νύχτες (ποίηση), Αγωνιώδης θητεία (δοκίμιο), Αφρικανικό ημερολόγιο (ταξιδιωτικό).
1965 Κυκλοφορούν τα δοκίμια: Μυστικός δείπνος με σημειώσεις πάνω στην θεία λειτουργία και η Ελλάδα ως πρόβλημα, βιβλίο μιας συνολικής θεώρησης της πορείας των Ελλήνων στο χρόνο. Παρουσιάζει στη Νέα Εστία σειρά από συνεντεύξεις του με κορυφαίους Ισπανούς συγγραφείς: Μπουέρο Βαγιέχο, Καμίλο Χοσέ Θέλα, Βιθέντε Αλεϊξάνδρε, Χουάν Χοσέ Λόπεθ Ιμπόρ, Χοσέ Μαρία Πεμάν (τχ. 919-922). Παραμένει επί τέσσερις μήνες στην Ισπανία, όπου έρχεται σε επαφή με σημαντικές προσωπικότητητες της διανόησης: «Τον περασμένο χρόνο έμεινα στην Ισπανία τέσσερις μήνες προσπαθώντας να διαμορφώσω το βιβλίο αυτό που με βασάνιζε σαν ερωτικό χρέος. Σ’ αυτό πολύ με βοήθησε η τιμητική και θερμότατα φιλική φροντίδα του πρεσβευτή μας στη Μαδρίτη Σπύρου Καπετανίδη […] και των κυρίων Αλφόνσο δε λα Σέρνα, φίλου ευπατρίδη και τέκνου μιας λαμπρής πνευματικής οικογένειας, και του φίλτατου Γκονθάλο Φερνάντεθ δε λα Μόρα, αυθεντικού Ισπανού, προικισμένου, εξέχοντος στοχαστή και αφοσιωμένου φίλου της Ελλάδας, που με τις σκέψεις και τις απροκατάληπτες πληροφορίες του σε πολλά μ’ ενημέρωσε. Και στους τρεις, καθώς και στους Χαβιέρ Θουμπίρι, πρώτο πνευματικό ανάστημα της αγαπημένης χώρας, κορυφαίο φιλόσοφο, Αντόνιο Μπουέρο Βαλιέχο, λαμπρό θεατρικό συγγραφέα και ανήσυχο πνευματικόν άνθρωπο, κι άλλους που δεν αναφέρω αλλά που η καρδιά μου τους θυμάται πιστά, εκφράζω τις πιο θερμές ευχαριστίες» (Ισπανική σπουδή).
Από τις 25 ως τις 31 Δεκεμβρίου βρίσκεται στην Αίγυπτο. Το ταξίδι αυτό το καταγράφει στο Αιγυπτιακό ημερολόγιο, το οποίο θα δει το φως της δημοσιότητας μόλις το 2008, με την έκδοση του συγκεντρωτικού τόμου με τα ταξιδιωτικά του (Τελικά κείμενα Δ΄. Ο βίος ως περιήγηση).
1966 Δημοσιεύει στη Νέα Εστία, σε συνέχειες, την Οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε του Καμίλο Χοσέ Θέλα. Κυκλοφορεί το βιβλίο του για την Ισπανία, η Ισπανική σπουδή, και το βιβλίο δοκιμίων Αυτοψία της εποχής. Ξεκινάει την ετήσια έκδοση χριστιανικού στοχασμού με τίτλο Χριστιανικό συμπόσιο (1967-1972). Τιμάται με το Β΄ Κρατικό Βραβείο δοκιμίου. Από τις 25 Ιουνίου ως τις 30 Ιουλίου ταξιδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από πρόσκληση του State Department (Νέα Υόρκη, Βοστώνη, Ντητρόιτ, Σικάγο, Σαν Φραντζίσκο, Λος Άντζελες, Ντάλλας, Νέα Ορλεάνη, Ουάσιγκτον).
Από το φθινόπωρο παρουσιάζει κάθε Σάββατο απόγευμα την εκπομπή «Ας εξετάσουμε μαζί» από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας που τότε στεγαζόταν στο υπόγειο του Ζαππείου.
1967 Κυκλοφορεί η Ανθρώπινη αξιοπρέπεια (δοκίμια) με τη χαρακτηριστική αφιέρωση σε δυο παραδειγματικές μορφές συγγραφικής εντιμότητας: «Δέηση / για την ψυχή του Αλμπέρ Καμύ / για την ψυχή του Άγγελου Τερζάκη». Κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα, Τα φαντάσματα. Στις 21 Απριλίου εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα κι εγκαθίσταται στην Ελλάδα δικτατορία.
1968 Η μαρτυρία του ανθρώπου (δοκίμια). Ξεκινάει διδακτορική διατριβή για τις ρομανικές τοιχογραφίες των ισπανικών ναών υπό το πρίσμα της βυζαντινής αγιογραφίας, με διετή υποτροφία του Instituto de Cultura Hispanica.
1969 Δοκίμια ευθύνης. Τη διετία 1969-1970 σπουδάζει ιστορία της τέχνης στο Παρίσι (Σορβόννη) και τη Βαρκελώνη. Κυκλοφορεί μέρος της Ισπανικής σπουδής στην Ισπανία (Estudios sobre España, μτφρ. José Ruiz Luque, Editora Nacional, Madrid).
1970 Κυκλοφορούν από τον «Αστέρα» η Εισαγωγή στη Βυζαντινή Διακοσμητική και ο Διάλογος του χριστιανισμού με την εποχή μας. Κείμενα της τακτικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Ας εξετάσουμε μαζί».
Συμμετέχει στη Διεθνή Συνάντηση που διοργανώνει το Ίδρυμα για την Ευρωπαϊκή Πνευματική Αλληλοβοήθεια (Poigny-La-Forêt, 9-13 Οκτωβρίου), μαζί με τους Jean Onimus, Pierre Emmanuel, José Bergamín, Julia Hartwig, Ion Alexandru, κ.ά. Την Ελλάδα εκπροσωπούν οι Κώστας Παπαϊωάννου, Μαντώ Αραβαντινού και Κώστας Τσιρόπουλος.
Επιμελείται την ύλη της Νέας Εστίας, κατά την πολύμηνη απουσία του Πέτρου Χάρη σε ταξίδι.
1971 Εγκαυστική (ποιήματα). Εγκαινιάζει την Ισπανική Βιβλιοθήκη που διευθύνει για λογαριασμό των Εκδόσεων των Φίλων, με τη μετάφραση από την Ιουλία Ιατρίδη του Λαθαρίλιο ντε Τόρμες, ο ίδιος παρουσιάζει την ίδια χρονιά Το θέμα του καιρού μας του Ορτέγα υ Γκασσέτ. Προσλαμβάνεται στην Εμπορική Τράπεζα, όπου θα δραστηριοποιηθεί αργότερα στον τομέα των εκδόσεων.
1972 Μακρινό μοναχικό φεγγάρι (διηγήματα). Στη σειρά της Ισπανικής Βιβλιοθήκης κυκλοφορούν τα Ποιήματα του Αντόνιο Ματσάδο (επιλογή από το έργο του), σε μετάφρασή του. Με την κατάργηση της λογοκρισίας επανακυκλοφορεί η Ευθύνη. Με εντολή του στρατιωτικού δικοικητή, στη Θεσσαλονίκη το πρώτο τεύχος κατάσχεται, ενώ στην Αθήνα, μετά από ειδική σύσκεψη στο κτήριο της οδού Ζαλοκώστα, αποφασίζεται να επιτραπεί μεν η κυκλοφορία ως άλλοθι φιλελευθερισμού, αλλά να παρακολουθούνται στενά οι δραστηριότητές του. Κάθε μήνα δύο αστυνομικοί επισκέπτονται τα γραφεία του περιοδικού και παίρνουν το τεύχος, ενώ στα απόρρητα έγγραφα η Ευθύνη χαρακτηρίζεται ως περιοδικό «ριζοσπαστικό-αντικαθεστωτικό».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Τσιρόπουλος συναντιέται με τους παρακολουθούμενους Κωνσταντίνο Τσάτσο και Παναγιώτη Κανελλόπουλο, διαλύει επαφές με ανθρώπους προσκείμενους στο καθεστώς και αρνείται τις δημόσιες θέσεις που του προτείνονται. Την πολιτική ακεραιότητά του καταγράφει και ο Χρήστος Γιανναράς, παραθέτοντας στο Καταφύγιο ιδεών ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Τσιρόπουλο στις παραμονές του πραξικοπήματος, όταν προτείνεται στους Σπ. Κυριαζόπουλο, Χρ. Γιανναρά καί Κ. Τσιρόπουλο να βοηθήσουν τα Ανάκτορα με αντάλλαγμα την κατάληψη καθηγητικής έδρας.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρη Η Ελλάς του Καραμανλή του Γάλλου ακαδημαϊκού Μωρίς Ζενεβουά, σε μετάφραση Τσιρόπουλου (το όνομα του μεταφραστή δεν αναφέρεται πουθενά). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συναντιέται αρκετά συχνά με τον Καραμανλή στο Παρίσι.
1973 Μαύρο καλοκαίρι (ποίηση), Μάθημα ελευθερίας (δοκίμιο).
1974 Ο κυνηγός και τ’ αγρίμια (μυθιστόρημα), πολιτικό μυθιστόρημα με θρησκευτικές αναφορές, στη γραμμή ανάλογων σπουδαίων ευρωπαϊκών έργων, όπως Η δύναμη και η δόξα του Γκράχαμ Γκρην ή Ο δερμάτινος χιτώνας του Βίρτζιλ Γκεοργκίου.
Παρουσιάζει τη μετάφραση του βιβλίου του Λόρκα Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι. Συμβάλλει στο κείμενο της ιδρυτικής διακήρυξης της Νέας Δημοκρατίας, συμμετέχει στο προσυνέδριο της Χαλκιδικής μαζί με τους Δ. Χορν, Αλέξη Μινωτή (παραιτούνται και οι τρεις όταν αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους είναι διακοσμητική). Ειδικός Σύμβουλος Γραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού στην πρώτη μεταδικτατορική Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και σε όλες τις κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν ως το 1981, στα Υπουργεία Παιδείας (1975-1980) και Εξωτερικών (1979-1981). Γενικός Γραμματέας της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων (1974-1976). Πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικού Κινηματογράφου. Μέλος της Ελληνικής Εκτελεστικής Επιτροπής της UNESCO (1974-76). Η υπερέκθεσή του αυτή την περίοδο θα του κοστίσει πολλές δημόσιες επιθέσεις, ακόμα και σε προσωπικά ζητήματα, γεγονός που θα οδηγήσει αργότερα σε σταδιακή απόσυρσή του από το προσκήνιο.
1975 Η αμφισβήτηση του κατεστημένου (δοκίμια). Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1975-1980), με πρόεδρο τον Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλο και Διευθυντή τον Αλέξη Μινωτή. Συνεργάζεται με τη νέα εφημερίδα Εσπερινή με διευθυντή τον Νίκο Μεταξά.
1977 Με αφορμή τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια της αμερικανικής ανεξαρτησίας και ενόψει της διαφαινόμενης πολιτικής αλλαγής στις ΗΠΑ, ανασύρει τις σημειώσεις του από το ταξίδι του το 1966 στην Αμερική και εκδίδει την Αμερικανική ανθρωπογεωγραφία. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν επίσης Οι άγγελοι (ποίηση).
Υπεύθυνος της σειράς «Πειστήρια» που εκδίδει ο Ι. Σιδέρης και εκ των ανωνύμων μεταφραστών κάποιων από τα τομίδια αυτά. Επρόκειτο για βιβλία αξιώσεων, αντικομμουνιστικού χαρακτήρα, τα οποία σημειώνουν επιτυχία (Ζυλ Μοκ, Ανατομία του κομμουνισμού, Αλεξάντερ Σολτζενίτσυν, Ανατολή και Δύση, Νικ. Μπερντιάεβ, Ο χριστιανισμός και το πρόβλημα του κομμουνισμού, Φυλακισμένοι μάρτυρες και ήρωες στην ΕΣΣΔ, Ελεύθερο συνδικάτο στη Σοβιετική Ένωση κ.ά.).
1978 Κυκλοφορεί Η επιθυμία, μυθιστόρημα που την επόμενη χρονιά θα τιμηθεί με Α΄ Κρατικό Βραβείο.
1979 Εκδίδονται: Τετράδιο παραισθήσεων (ποίηση, έκδοση εκτός εμπορίου με σχέδια Μόραλη), Οι προλαλήσαντες (δοκίμια κριτικής).
1980 Εκδίδονται: Μεγάλη εβδομάδα (ποίηση, έκδοση εκτός εμπορίου με προμετωπίδα του Κ. Γραμματόπουλου και με την αφιέρωση: «Δέηση για την ψυχή της μητέρας μου Ελένης»), Στη ζώνη του πυρός (δοκίμια) και η μελέτη Ρομανική ζωγραφική-Βυζαντινή ζωγραφική, καρπός της διδακτορικής του έρευνας που έχει ολοκληρώσει ήδη από το 1974 (δεν θα λάβει όμως τον τίτλο του διδάκτορος λόγω θανάτου του επιβλέποντός του).
1981 Πολιτισμός του σώματος (δοκίμιο).
Ως μέλος της τριμελούς οργανωτικής επιτροπής του Έτους Άγγελου Σικελιανού διοργανώνει μια συνάντηση στοχαστών και λογοτεχνών στους Δελφούς (20-22 Ιουνίου), με πρόεδρο τον ακαδημαϊκό Παν. Ι. Ζέπο. Συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Άννα Σικελιανού, Σπύρος Βασιλείου, Γ.Κ. Βλάχος, Γεράσιμος Γρηγόρης, Ζωή Καρέλλη, Χρήστος Μαλεβίτσης, Άννα Συνοδινού, Πέτρος Χάρης. Οι ομιλίες των συμμετεχόντων θα κυκλοφορήσουν την επόμενη χρονιά από τις εκδόσεις της Ευθύνης.
1982 Μουσική, βιβλίο μεταξύ δοκιμίου και ποίησης, που γράφει στη Μύκονο, τον Αύγουστο του 1980, πάνω σε συμφωνίες του Bruckner, θρηνώντας τον θάνατο της μητέρας του.
1983 Κυκλοφορεί σε μετάφρασή του Το κοιμητήρι της Σινέρα, του Σαλβαδόρ Εσπρίου. Κυκλοφορούν Οι άγγελοι στα ισπανικά (Los Angeles, μτφρ. José Ruiz, Los Vientos, Barcelona).
1984 Έρως-Ύπνος-Θάνατος (ποίηση). Εκδίδεται το Θεός που επιθυμείται και επιθυμεί του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, σε μετάφρασή του.
1985 Παιδεία ελευθερίας (δοκίμια), το οποίο την επόμενη χρονιά θα βραβευτεί με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
1987 Αλφάβητο (δοκίμια κριτικής). Κυκλοφορούν στην Ισπανία τα βιβλία του Θάνατος και δόξα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Muerte y gloria de Federico García Lorca, μτφρ. José Ruiz Luque, Αθήνα 1987) και Το σημείο της στίξης (El signo de puntuación, μτφρ. Vicente Fernández González, Kyklades, Barcelona). Το πρώτο ποίημα, που είχε παρουσιαστεί αρχικά στην Ευθύνη (1976), κυκλοφορεί την ίδια χρονιά σε εκτός εμπορίου καλλιτεχνική έκδοση με σχέδιο του ζωγράφου Γ. Βαρλάμου, με αφορμή την μεγάλη έκθεση για τον Λόρκα και την Ελλάδα στο σπίτι που γεννήθηκε ο Ισπανός ποιητής στο Φουεντεβακέρος. Την έκθεση διοργάνωσαν ο καθηγητής Μόσχος Μορφακίδης σε συνεργασία με τον Τσιρόπουλο και το υλικό της παρέμεινε στο μουσείο Λόρκα, στο οποίο η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει δική της αίθουσα. Το δεύτερο βιβλίο εκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο Cyclades, τον οποίο έχει ιδρύσει ο ίδιος μαζί με τους José Ruiz Luque και Jesús Vidal για την προώθηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας στα ισπανικά. Ο Τσιρόπουλος επιλέγει τους τίτλους και την τυπογραφική εμφάνιση των βιβλίων, ο José Ruiz Luque τα μεταφράζει και ο Jesús Vidal αναλαμβάνει τα πρακτικά ζητήματα της αγοράς του χαρτιού, της επίβλεψης της τυπογραφικής εργασίας και της διανομής των βιβλίων.
1988 Μυστήριο (ποίηση).
1989 Βραβείο Ιδρύματος Λαιμού και της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων.
1990 Σκύλλα και Χάρυβδις, το σημαντικότερο μυθιστόρημά του με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Βραβείο Federico García Lorca. Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, το οποίο όμως θα επιστρέψει θεωρώντας ότι η εισήγηση άφηνε αναιτιολόγητη την απόφαση της βράβευσής του. Το περιοδικό Γραφή αφιερώνει τεύχος στο έργο του (τχ. 7/1990) (τχ. 7/1990) με κείμενα, μεταξύ άλλων, των Ν. Χατζηκυριάκου Γκίκα, Αλέξη Μινωτή, Νικηφόρου Βρεττάκου, Μιχ. Δ. Στασινόπουλου, Τάκη Βαρβιτσιώτη κ.ά. πολλών.
1991 Κυκλοφορεί τον Ιούνιο το ανθολόγιο των κειμένων της Κιβωτού, ένα απάνθισμα των τριών τόμων του «Φυλλαδίου Ορθοδόξου Διδαχής» που έβγαζε ο Φ. Κόντογλου (Κιβωτός. Απάνθισμα, εισαγωγή-επιμέλεια Κώστα Ε. Τσιρόπουλου, Αστήρ, Αθήνα 1991).
1992 Αφυπηρετεί από την Εμπορική Τράπεζα ως διευθυντής Πολιτιστικού Τμήματος. Εκδίδονται οι δύο πρώτοι τόμοι των Απάντων του με τίτλο Τελικά κείμενα. Ο πρώτος τόμος συγκεντρώνει τα ποιητικά του έργα, ενώ ο δεύτερος που έχει τον υπότιτλο Κανονισμός Βίου παρουσιάζει επεξεργασμένο ένα μέρος από τα «υπαρξιακά» δοκιμιακά του βιβλία.
1993 Σημειώσεις γενικής δοκιμής (δοκίμιο).
1995 Η υπόθεση του ανθρώπου (δοκίμιο). Μεγάλο μέρος του βιβλίου γράφεται στην Ύδρα. Κυκλοφορεί ο τελευταίος, 16ος τόμος δοκιμίων του Άγγελου Τερζάκη από τις Εκδόσεις των Φίλων, την έκδοση των οποίων επιμελήθηκε ο Τσιρόπουλος, επιλέγοντας τις περισσότερες φορές και τους τίτλους των βιβλίων.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Ευθύνης το βιβλίο Για τον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο με 11 κριτικά κείμενα του Αντρέα Καραντώνη, όχι όλα θετικά, γεγονός που τιμά τον Τσιρόπουλο. Ο ίδιος δηλώνει ότι η έκδοση αποτελεί μια κατά κάποιο τρόπο συμφιλίωσή του με τον κριτικό, η σχέση του με τον οποίο είχε διαρραγεί λόγω της ευνοϊκής στάσης του Καραντώνη απέναντι στη χούντα.
1996 Για την τρυφερότητα (μικρό δοκίμιο). Την επόμενη χρονιά θα κυκλοφορήσει μεταφρασμένο στην Ισπανία (Sobre la ternura, μτφρ. José Antonio Moreno Jurado, Padilla Libros, Sevilla).
1997 Κυκλοφορεί Η μυστική συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τσάτσου στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο. Πρόκειται για το απομαγνητοφωνημένο κείμενο μιας πολύ προσωπικής και ενδιαφέρουσας συνέντευξης που παραχώρησε στις 30.9.1981 ο Τσάτσος στον Τσιρόπουλο και που παρέμενε έως τότε αδημοσίευτη. Εκδίδεται με τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο του Κ. Τσάτσου.
1998 Κυκλοφορούν Η ετερότητα. Δοκίμιο για τον άλλο και τον ξένο και το ποιητικό Εξόδιος ύμνος που αποτυπώνει τη λύπη του για τις αλλεπάλληλες απώλειες φίλων του τα τελευταία χρόνια. Την περίοδο αυτή (1996-1998) χάνονται οι περισσότεροι από τους τακτικούς συνεργάτες του περιοδικού (Βαφόπουλος, Γλέζος, Ιατρίδη, Μαλεβίτσης, Κότσιρας, Βότση, Φωτέας, Φραγκόπουλος, Καρέλλη, Μιχαηλίδης), αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό, γεγονός που σταδιακά αλλάζει και τη φυσιογνωμία της Ευθύνης. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί ακόμα μια είδηση που στενοχωρεί τον συγγραφέα: Με έγγραφό της, η Διεύθυνση Γραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού ενημερώνει τις Ediciones Clásicas της Μαδρίτης ότι δεν χρηματοδοτεί την έκδοση της μετάφρασης που έχει εκπονήσει ο José Antonio Moreno Jurado για τα βιβλία Λόγος περί των Παθών και Πολιτισμός του σώματος, επειδή «προτιμήθηκαν έργα περισσότερο αντιπροσωπευτικά του Ελληνικού Πολιτισμού». Η τελευταία, αχρείαστη αυτή φράση καταβάλλει τον συγγραφέα.
1999 Κυκλοφορεί σε μετάφρασή του το Προς άλλη γυμνότητα του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, με αφορμή τα σαράντα χρόνια από τον θάνατο του ποιητή και την σχετική εκδήλωση που διοργανώνει το Ινστιτούτο Θερβάντες σε συνεργασία με την Ευθύνη.
2000 Η καθημερινή αιωνιότητα (δοκίμια), Η ανάπαυση των αθλητών (διηγήματα). Κυκλοφορεί από την Εκδοτική Αθηνών το δίτομο έργο Ο θησαυρός της Ορθοδοξίας. 2000 χρόνια Ιστορία-Μνημεία-Τέχνη, βαρύτιμη έκδοση της οποίας η προετοιμασία κράτησε σχεδόν δύο χρόνια υπό τον συντονισμό του Τσιρόπουλου που ήταν ο διευθυντής συντάξεως.
2001 Επίσημη πρόσκληση στην Τενερίφη όπου τιμάται το έργο και η πνευματική προσφορά του, με εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου και του Δήμου. Κυκλοφορεί το βιβλίο Νύχτωμα η νύχτα χτες νύχτα, με παλαιότερα ποιήματα, γραμμένα εξαρχής στα ισπανικά. Ο ποιητής που τόσο έχει υμνήσει σε όλα του τα βιβλία το ανθρώπινο σώμα, αρχίζει να παρατηρεί πλέον και να καταγράφει τα σημάδια της φθοράς του. Μαζί με τα Ποιήματα της Ισπανίας, αποτελεί το καλύτερο δείγμα γραφής από το ποιητικό έργο του Τσιρόπουλου, το οποίο, παρά τον συνολικά νεωτερικό χαρακτήρα του, χαρακτηρίζεται από έντονο ιδεαλισμό, ασύμβατο με τη σύγχρονη ποίηση.
2002 Ανάμεσα σε δύο αιώνες (δοκίμια). Το βιβλίο τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
2003 Η μόνωση ως συνομιλία (δοκίμια). Κυκλοφορεί η Ανάπαυση των αθλητών στα ισπανικά (El reposo de los atletas, μτφρ. Isabel García Gálvez, εισ. Δημήτρης Αγγελής, Universidad de La Laguna, La Laguna-Tenerife).
Ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γρανάδας.
Τον Δεκέμβριο κυκλοφορεί εκτός εμπορίου η πλακέτα Υλικά της λήθης, «ποιήματα λησμονημένα σ’ ένα παλιό τετράδιο».
2006 Πεθαίνει στις 22 Αυγούστου μετά από πολύχρονη ασθένεια ο Αντώνης Χρ. Τσακίρης, ο έτερος στυλοβάτης της Ευθύνης και ο εκδότης από το 1963 των Εκδόσεων των Φίλων. Πλήγμα βαρύ, το οποίο επηρεάζει τη λειτουργία τόσο του βιβλιοπωλείου όσο και του περιοδικού.
2007 Το ενοίκιο του χρόνου, τρίτος τόμος των απάντων του. Ανάγνωση του Κατά Ματθαίον Ιερού Ευαγγελίου (μικρό δοκίμιο). Αφιέρωμα στο περιοδικό Πάροδος για το έργο του (τχ. 12/2007), σε επιμέλεια Κώστα Θ. Ριζάκη-Δημήτρη Αγγελή, με συνεργασίες των Π.Δ. Μαστροδημήτρη, Βαγγέλη Αθανασόπουλου, Γιάννη Κοντού, Θ.Ν. Παπαθανασίου, Θέμη Τασούλη κ.ά.
2008 Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Κυκλοφορεί Ο βίος ως περιήγηση, τέταρτος τόμος των απάντων του που περιλαμβάνει τα ταξιδιωτικά του έργα. Κυκλοφορεί εκτός εμπορίου και σε επιμέλεια Δ. Αγγελή το Ενώπιον της απανθρωπίας, εισήγησή του σε δημόσια συζήτηση με θέμα «Ο Χριστιανισμός στον 21ο αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου στις 27 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς.
2009 Οκτώβριος. Στο ΙV Διεθνές Συνέδριο των ισπανόφωνων νεοελληνιστών που γίνεται στη Θαραγόθα αφιερώνεται μια συνεδρίαση στο έργο του, με ομιλητές τους Όλγα Ομάτος, Μόσχο Μορφακίδη και Δημήτρη Αγγελή.
Δεκέμβριος. Αναστέλλεται η έκδοση της Ευθύνης. «Δεν γνωρίζω αν, τελικά, κατόρθωσα να πραγματοποιήσω το καθήκον μου, αλλά προσπάθησα συνειδητά κι επίμονα. Τώρα που σας αποχωρίζομαι, καλοί μου φίλοι, αισθάνομαι, βέβαια, θλίψη, αλλά μέσα βαθιά μου, πιστεύω πως πραγματοποίησα τον σκοπό της στήλης αυτής, πως έπραξα το καθήκον μου. Εσείς τελικά θα κρίνετε και πάνω απ’ όλους, όλους, θα μας κρίνει ο Θεός. […] Και με το τεύχος αυτό πιστεύει η “Ευθύνη” πως περατώνει το πνευματικό της έργο “δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν”», γράφει στην τελευταία στήλη των «Ακροβολισμών» του.
2010 Το ελληνικό τμήμα του Pen Club και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών-Βιβλιοπωλών τιμούν την προσφορά του στα γράμματα. Κυκλοφορεί στην Ισπανία ένας πολυσέλιδος τόμος αφιερωμένος στο έργο του, με την επιμέλεια της καθηγήτριας Isabel García Gálvez (Kostas E. Tsirópulos, Intramar Ediciones, Santa Cruz de Tenerife 2009). [Αν και ως ημερομηνία της έκδοσης αναγράφεται το 2009, το βιβλίο θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2010].
Διοργανώνεται τιμητική βραδια για τα 80χρονά του στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (21 Οκτωβρίου, παραμονή των γενεθλίων του), με ομιλητές τους: Κώστα Ασημακόπουλο, Γιώργο Βαρθαλίτη, Νατάσα Κεσμέτη, Γιάννη Β. Κωβαίο, Διονύση Κ. Μαγκλιβέρα, Μαριάννο Δ. Καράση, Π.Β. Πάσχο, Μερόπη Σπυροπούλου, Κώστα Χατζηαντωνίου και Δημήτρη Αγγελή. Όπως το συνηθίζει, ο ίδιος δεν παρευρίσκεται.
Κυκλοφορεί το δοκίμιο Η μετάβαση του καταναλωτικού ανθρώπου.
2011 Κυκλοφορεί η μετάφραση της Σκύλλας και Χάρυβδης στα ισπανικά, με πρόλογο και σε μετάφραση της Ana Isabel Fernández Galvín (εκδ. Intramar. Και πάλι αναγράφεται ως ημερομηνία κυκλοφορίας η προηγούμενη χρονιά, το 2010). Κυκλοφορεί η μελέτη του Ηλία Κεφάλα Λάμψη και γνόφος. Νύξεις και διαλογισμοί πάνω στην πεζογραφία του Κ.Ε. Τσιρόπουλου. Σύντομο επίμετρο για την ποίησή του, παλαιότερο κείμενο που ο συγγραφέας είχε θέσει υπόψη του Τσιρόπουλου και ο τελευταίος από σεμνότητα δεν επέτρεψε να εκδοθεί.
2013 Δημοσιεύονται τα τελευταία δοκίμιά του στο περιοδικό Φρέαρ.
2014 Αποχωρεί από το Ίδρυμα Προστασίας Μητρικών Έργων Βαφειαδάκη. Για την πολυετή προσφορά του τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου από τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο με τον Σταυρό του Αγίου Διονυσίου, την ανώτατη τιμητική διάκριση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Από το φθινόπωρο η υγεία του επιβαρύνεται πολύ.
2015 Ανακηρύσσεται σε ειδική εκδήλωση επίτιμο μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (από την οποία είχε από χρόνια παραιτηθεί), μαζί με τους Κική Δημουλά, Θανάση Βαλτινό και Εμμανουήλ Ρούκουνα.
Ο Mario Domínguez Parra μεταφράζει και δημοσιεύει επτά ποιήματά του στα ισπανικά.
Από το Φρέαρ κυκλοφορεί ο τόμος Χαιρετισμός στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο σε επιμέλεια Δημήτρη Αγγελή, Virginia López Recio, Κώστα Ε. Ριζάκη, με κείμενα των Μ. Μορφακίδη, Θ. Νιάρχου, Χρ. Λιοντάκη, Γ. Παπακώστα, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου κ.ά. πολλών, μαζί μ’ ένα ανέκδοτο θεατρικό έργο του Τσιρόπουλου (Το νησί ή Η μοναξιά του Αδάμ).
2016 Στο Φρέαρ (τχ. 18, Φεβρουάριος) αρχίζει να δημοσιεύεται η σειρά των φοιτητικών του κειμένων «Ταξίδι στην Ελλάδα» που είχαν δει για πρώτη φορά το φως στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης Νέα Αλήθεια (1952).
Στις 23 Φεβρουαρίου αφήνει την τελευταία του πνοή.
[Το χρονολόγιο δημοσιεύτηκε στον τόμο Χαιρετισμός στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο, Φρέαρ, Αθήνα 2015. Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Δ. Γόνη.]
