Ποιός εἶμαι; Ποῦ εἶμαι; Ὀνομάζομαι Κώστας Εὐαγγέλου Τσιρόπουλος καί ὅμως δέν εἶμαι αὐτός πού φαίνομαι στόν καθρέφτη, στίς μάταιες ληστρικές φωτογραφίες πού φαίνεται νά σταματοῦν τόν χρόνο ‒ἐνῶ ἐκεῖνος τίς δαγκώνει, τίς τρώει κι αὐτές. Εἶναι ὁ σκώληξ ὁ αἰώνιος, ὁ ἄγρυπνος, πού μᾶς κατατρώγει.
Ποῦ εἶμαι; Στήν Ἀθήνα, στήν Ἑλλάδα, στήν Εὐρώπη, στόν κόσμο. Ζῶ σ’ ἕνα σπίτι πού βρίσκεται στόν τόπο πού γεννήθηκε ὁ Σωκράτης, στήν ἀρχαία Ἀλωπεκή. Ἀλλά τί εἶναι ὁ κόσμος, ἡ Εὐρώπη, ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ἀθήνα, ἡ ἀρχαία Ἀλωπεκή μπροστά στά ἐπάλληλα διαστρώματα χωμάτων-τάφων πού σωριάζουν οἱ χιλιετίες, τί εἶναι ἕνα σπίτι, ἐμπρός σέ κάποιο ἀπό τά μύρια ἀστέρια, κι ἕνα ταξίδι μας ὑπερπόντιο μέ ἀεροπλάνο, σέ σύγκριση μέ τή διαδρομή ἀπό ἀστέρι σέ ἀστέρι, καί τί ὁ χρόνος πού φορεῖ τό φῶς, καί τό σκότος πού μᾶς ξυπνά καί μᾶς ἐξαπατᾶ μέ μύθους ἀθανασίας;
Τί εἶναι τά βιβλία πού βρῆκα στόν κόσμο, τά βιβλία πού σάν δύτης ἀνασπῶ ἀπό τά σωθικά μου, αὐτές οἱ λέξεις-μαχαίρια, οἱ λέξεις-ἀσπασμοί, οἱ λέξεις-προδοσίες, οἱ λέξεις-ἐρωτικοί ὀργασμοί, οἱ λέξεις-σιωπές, οἱ λέξεις-ρίγη, οἱ λέξεις-προσευχές, οἱ λέξεις-φόνοι, οἱ λέξεις-θάνατοι… Σηκώνω ἐπάνω μου τό μυστήριο τοῦ κόσμου μέ λέξεις ἀλλά δέν ξέρω γιά τί γράφω ὅλα αὐτά τά χαρτιά, φροντίζοντας νά γίνουν βιβλία, καί προσδοκῶ νά τά διαβάσουν οἱ ἄλλοι, νά διαβάσουν τήν ψυχή μου, τίς φλέβες, τίς ἀρτηρίες μου, τούς ἕλικες τοῦ μυαλοῦ μου, τά σπλάχνα μου… Τίποτε δέν μέ σώζει, ἄν δέν ὑπάρχει ἀγάπη, ἄν ἡ ἀγάπη δέν κατανικᾶ τόν χρόνο. Κι ἐγώ, ἐγκαρδιώνω τούς ἄλλους μέ τόσες λέξεις, νά τούς κρατήσω ὀρθούς ἐμπρός στόν θάνατό τους, λέξεις φωτεινές-σκοτεινές, ὥσπου ὁ χρόνος νά καταφάγει τά βιβλία μου ὅπου τίς ἔκρυψα, νά χωνέψει τίς λέξεις μου, νά μέ ἀφανίσει γιά δεύτερη φορά, πρίν προλάβω νά κρατήσω ἕνα κομμάτι μάρμαρο –πένθος τῆς Ἑλλάδας, ἄνθος τῆς Ἀθήνας, ψιθυρισμό μυριάδων ὀστῶν στά χώματά μου, στίς λέξεις μου.
Σκύλλα καί Χάρυβδις
