Ο Μιχάλης δεν απάντησε, ανασηκώθηκε ζαλισμένος από τον χειμωνιάτικο ήλιο που έστελνε, μέσα σ’ αυτή την καμαρούλα, την ανταύγεια των διαμαντιών που λαμπιρίζανε πάνω στα νερά του Σαρωνικού, ενώ ακούγονταν μέχρις εδώ ένα σύννεφο ψαροπούλια να κρώζουνε, πλανάροντας πίσω από μια τράτα. Και τότε, όταν κάθησαν έξω στον ήλιο, ρώτησε δείχνοντας τον λευκοπλάστη πάνω στο φρύδι του φίλου του, «Κι εσύ πώς το ’παθες αυτό;», ενώ από το μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου της πολυκατοικίας που ορθωνόταν απειλητική πάνω απ’ τα κεφάλια τους, μια γυναίκα τίναζε κι άπλωνε στο χειμωνιάτικο φως της νύχτας τα σεντόνια.
Παρ’ όλο που ο καιρός είχε αρχίσει να γλυκαίνει, οι δυο φίλοι είχαν τυλιχτεί με τις κουβέρτες στις οποίες είχαν κοιμηθεί και μοιάζαν με βοσκούς που χάθηκαν στο Φάληρο, όταν ο Μιχάλης, παίρνοντας την κούπα τον καφέ απ’ το τραπεζάκι με το πλαστικό λουλουδένιο τραπεζομάντηλο, περιεργάστηκε την ράχη της παλάμης του και είπε «Δεν είναι τίποτα· κάπου τό ’γδαρα», ενώ μ’ ένα νεύμα, δείχνοντας το μέτωπο του άλλου, που ένα τσιρότο στόλιζε το αριστερό του φρύδι, ξαναρώτησε, «Κι εσύ;… Τράκαρες σε κολώνα ή με κάνα πεύκο;» Ο Ζαχίρ ψευτογέλασε και είπε «Εργατικό ατύχημα… Πέρασε ένας τύπος χτες, αφότου είχε φύγει ο Τζώρτζης, και τον ζητούσε. Ζητούσε κάτι χρωστούμενα και αφού δεν τον βρήκε, σε κάποιον έπρεπε να ξεσπάσει. Με είπε γύφτο και μου ’ριξε μια μπουνιά. Ήταν γερή, αλλά πέρασε». […]
[Απόσπασμα από το νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα προδημοσιεύεται στο Φρέαρ, τχ. 18, που μόλις κυκλοφόρησε. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
