«Δεν ξέρει να γράφει, αλλά πρέπει να πάω στην παρουσίαση του βιβλίου της, γιατί την εκτιμώ σαν άνθρωπο», λέει ταλαντούχος φίλος, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Στη μικρή μας πόλη έχουμε συνηθίσει να τηρούμε το εθιμοτυπικό: να παρευρισκόμαστε ακόμη και σε κηδείες αγνώστων επειδή ο εκλιπών ήταν «γνωστός γνωστού». Να επισκεπτόμαστε συγγενείς και φίλους κατά τας ονομαστικάς εορτάς. Να πηγαίνουμε σε μαιευτήρια και νεκροταφεία. Να παρευρισκόμαστε στας Εθνικάς Εορτάς με την μπάντα του Δήμου ή της Στρατιάς, στην κεντρική πλατεία, μαζί με τον Δεσπότη και τον Στρατηγό. Να πετάμε χαρταετό την Καθαρή Δευτέρα και να σουβλίζουμε το αρνί μας ανήμερα του Πάσχα. Υπό τους ήχους κλαρίνων και αναθυμιάσεων τσίκνας να τιμούμε την Τσικνοπέμπτη. Να κόβουμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα με δυο και τρεις μήνες καθυστέρηση. Να παρευρισκόμαστε στα σουαρέ των συλλόγων μας. Στη μικρή μας πόλη τα τελευταία χρόνια, απλώς προσθέσαμε στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις και τις παρουσιάσεις βιβλίων.
Δεν ξέρει να γράφει, αλλά είναι ο εγγονός του πρώην Δημάρχου, ο οποίος θα είναι παρών στην εκδήλωση και έχουμε την υποχρέωση, ο αγαπητός Δήμαρχος να μας δει. Δεν ξέρει να γράφει, αλλά στο διάλειμμα θα παίξει φλάουτο ο υποψήφιος γαμπρός της κόρης μας και πρέπει να τον τιμήσουμε. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου, αλλά τον παρουσιάζει ο χαραμοφάης ο γιος μας που το παίζει λογοτέχνης κι είναι ευκαιρία να πάμε για να τους πούμε πόσο υπερήφανοι αισθανόμαστε για το χαραμοφάη το γιo μας. Δεν ξέρει να γράφει, αλλά είναι πρωτοσέλιδο στον τύπο, ως και η τηλεόραση ανέφερε την παρουσίαση του βιβλίου στην μικρή μας πόλη, και πρέπει να πάμε κι εμείς. Δεν ξέρει να γράφει, αλλά κατέχει σοβαρή θέση στο Δημόσιο και πρέπει να την έχουμε με το μέρος μας.
Άγιε Χαράλαμπε που τιμάσαι σήμερα, ως προστάτης μας από τας λοιμώδους νόσους και ιδίως από την πανούκλα, καταπάτησε τις παρουσιάσεις βιβλίων, αυτό το τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα, κι απάλλαξέ μας από το πονηρό τους πνεύμα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
