Επιλογή πέντε ποιητικών βιβλίων που το καθένα διαβάζεται σαν μία αφήγηση, επική και συνάμα τραγική. Πέντε ιδιαίτερα σύνθετες ποιητικές φωνές με ήρωα τον σύγχρονο άνθρωπο σε εχθρικό περιβάλλον.
Κούλα Αδαλόγλου, Εποχή αφής, Σαιξπηρικόν. Η τραγικότητα δίνεται μέσα από τη συνομιλία τριών φωνών που υποκρίνονται μια διαλεκτική σχέση, ενώ χλευάζουν τη σύνθεση. Όταν η γυναίκα λέει στον άνδρα «Μου χαρίζεις φεγγάρια, σου χαρίζω στίχους, τον Γαλιλαίο μού χαρίζεις και νικάς», η δύναμη του μεταφορικού λόγου τής ποιήτριας είναι τόσο προσωπική και τόσο έντονη που η ανατροπή τής κραυγής του Ιουλιανού του Παραβάτη ανάγεται σε μοναδικό οδηγητικό νήμα της ζωής μας.
Γιώργος Αλισάνογλου, Παιχνιδότοπος, Κίχλη. Καθώς ο άνθρωπος ταξιδεύει «μέσα στους υπονόμους της Ιστορίας», ο ποιητής χτίζει τη σκηνή του τραγικού σαν παιχνιδότοπο. Αναρωτιόμαστε αν εκείνη τη στιγμή σκέφτεται τον Jacques Baudrillard και τη θεωρία του για πόλεμο-θέαμα. Μάλλον όχι. Ο ποιητικός λόγος εδώ πάει βαθιά μέσα στην ψυχή και στην Ιστορία: «Αυτός ο πόλεμος συνέβη στο σκοτάδι του μυαλού σου» και όχι, προφανώς, σε τηλεοπτική οθόνη. Ο Ηράκλειτος θρηνεί, ενώ ο Δημόκριτος μας εμπαίζει.
Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα, Ύψιλον. «Στις εκβολές του μεσημεριού / γράφεται συνήθως το μέλλον μας». Η πιο συγκλονιστική συλλογή του ποιητή από τις δεκατρείς που έχει δημοσιεύσει ως τώρα. Η λιτή γήινη τροφή για την ψυχή και το σώμα αντιστοιχεί στην εντυπωσιακή λιτότητα της έκφρασης, με τον μέγα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη οδηγό του ποιητή και του αναγνώστη. Τα χόρτα-λέξεις φυτρώνουν στη γη και παραμένουν κοντά της να μας τρέφουν και να μας εμπνέουν.
Ανδρονίκη Γωγοπούλου, Ευτοπία, Σαιξπηρικόν. Κραυγή και δέος για την ανθρωπότητα, που παλεύει με τους δαίμονές της, η φωνή του προσφυγόπουλου καθώς πνίγεται μέσα στη θάλασσα των ονείρων του: «Η λέξη μαμά κολυμπάει / στη Μεσόγειο / νούφαρο σε θάλασσα ελπίδας». Η ποιήτρια παρουσιάζει την αντίθεση σαν ανατρεπτική αποδοχή της πραγματικότητας: στα παιδιά που δουλεύουν σε «ανήλιαγα υπόγεια», αντιπαραθέτει τα δικά μας παιδιά που, ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς, γράφουν συνθήματα στους τοίχους και εξακολουθούν να ελπίζουν.
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, Γαβριηλίδης. «Γιατί καθιστή; / Ποια πράξη σου έμεινε μισή / πριν σε αιχμαλωτίσει το πινέλο;» Το πορτρέτο γυναίκας καθιστής ανάγεται σε αισθητική του ημιτελούς και εκφράζει τη συνεχή αυτάρεσκη και εμπόλεμη σχέση του καλλιτέχνη με την τέχνη του, που απέδωσε τέλεια για την ποιήτρια, καθώς κάθε νέο ποιητικό βιβλίο της είναι μια ακόμη έκπληξη. Αληθινές και συνάμα συγκλονιστικές οι ανθρώπινες σχέσεις στις προσωπικές και μυθικές ποιητικές αφηγήσεις.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Édouard Boubat.]
