[Σχέδια του Στέφανου Δασκαλάκη κοσμούν τα δύο πρώτα τεύχη του περιοδικού, μάλιστα τα σχέδια του δεύτερου τεύχους έγιναν ειδικά για το Φρέαρ.]
[…] Η υποβλητική ατμόσφαιρα των εσωτερικών του, με τον σκληρό εωθινό ή μαλακό αποσπερινό πλάγιο φωτισμό, σε ένα ευτάκτως άτακτο εσωτερικό, όπου τα αντικείμενα και τα έπιπλα βρίσκονται εκτός της χρηστικής τους θέσης, σε μια κατάσταση χαοτική, και στα οποία την μόνη τάξη στον χώρο επιβάλλει το φως, που τον νοικοκυρεύει, τον διευθετεί και εν τέλει τον ωραιοποιεί. Διότι στα εσωτερικά του Δασκαλάκη η μαγεία του φωτός φέρνει την τάξη στο χάος και δημιουργεί τον κόσμο του, που είναι σύμπαν μαζί και ομορφιά. […]
Ο Δασκαλάκης είναι λαμπρός απόγονος της μεγάλης ζωγραφικής, τα διδάγματα και τις κατακτήσεις της οποίας συνεχίζει και γονιμοποιεί, δίνοντάς τους νέες πρωτόφαντες διαστάσεις. Η μυστική λειτουργία των αντικειμένων, η ανάδυση από το κοινότοπο του πρωτοφανούς, η μυσταγωγία του χρώματος, το μισοειδωμένο μέσα στην αχλή της αιθάλης ή της σκιάς. Τα μισάνοιχτα συρτάρια, το απόλυτο σκότος που χάσκει σαν απειλή ανάμεσα στις ολάνοιχτες πόρτες και η φθορά που αναδεικνύει τη γήινη σωματικότητα των αντικειμένων. Σε μια χωμάτινη επιφάνεια, αντικείμενα μεταλλικά, με τη λάμψη της υλικότητάς τους και τη σκουριά εμφανώς να τα απειλεί, συμμετέχουν σε χρωματική συγχορδία με μήλα κομμένα σε εμφανή μαρασμό, που κάνει την επιφάνεια και το σχήμα τους κυρτό ή κοίλο, φύλλα ξεραμένα να γέρνουν υποκύπτοντας στη μοιραία φθορά, σαν εικαστική ελεγεία.
Και η εκλεκτική του σχέση με τον Τσαρούχη βρίσκεται σ’ εκείνο που θα έλεγε κανείς ως μεταφυσική του χρώματος. Ενός χρώματος όχι περιγραφικού ή φυσιοκρατικού, αλλά υποβλητικού στην πλήρη του φωτεινότητα και κατανυκτικού στην στιλπνότητά του, σε λαμπρές επιβλητικές τονικότητες.
[Απόσπασμα από το εκτενές κείμενο του Νίκου Αλ. Μηλιώνη για τον Στέφανο Δασκαλάκη από το 1ο τεύχος του περιοδικού.]
