«Τα περιοδικά είναι σαν τα περίπτερα», μου έλεγε τις προάλλες νέος ποιητής με το άγχος της δημοσιότητας, «όπως πας κι αγοράζεις τσιγάρα απ’ το πρώτο περίπτερο που θα βρεις μπροστά σου και δεν περιμένεις να φτάσεις στον περιπτερά της γειτονιάς σου, έτσι είναι και τα περιοδικά». Αναλογίστηκα πως εμείς στη γενιά μου ήμασταν πιστοί στο Δέντρο και δεν υποψιαζόμασταν καν να στείλουμε συνεργασίες σε άλλα περιοδικά, όταν δε έφυγα από το Δέντρο, μετά από δέκα χρόνια συνεργασίας και μεταπήδησα στο Πλανόδιον αισθανόμουν σαν να πήρα μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό.
Τώρα αν απορρίψω κάποια συνεργασία που μου στέλνουν για τα ηλεκτρονικά περιοδικά που τυγχάνω διαχειριστής, επιστρέφουν περήφανοι να μου επισυνάψουν τον σύνδεσμο με το δημοσιευμένο τους ποίημα ή κείμενο σε ένα άλλο ηλεκτρονικό περιοδικό. Είναι αυτοί οι «δραστήριοι μέτριοι» που μου έλεγε τις προάλλες στην Αξιοθέα ο Μιχάλης Πιερής, που από δημοσίευση σε δημοσίευση χτίζουν κάποιο ονοματάκι και με τη συνεχή τους παρουσία σε εντελώς αντιθετικά μεταξύ τους περιοδικά νομίζουν πως θα παραμείνουν στα Ελληνικά γράμματα.
Οι νέοι λοιπόν σαν και τον φίλο μου, δεν επιλέγουν σε ποιο περιοδικό θα δημοσιεύσουν, αρκεί να δημοσιεύσουν. Τους αρκεί η δημοσίευση και μόνον ‒όχι το πού θα δημοσιεύσουν. Μερικοί μάλιστα στέλνουν τα ίδια ποιήματα σε ομαδική αποστολή με το σκεπτικό πως «κάπου θα κάτσει η μπάλα». Είναι αλήθεια πως με τα ηλεκτρονικά περιοδικά κανείς δεν μπορεί να είναι πολύ αυστηρός: έχουμε κατεβάσει πολύ το κριτήριο της αξιοπρεπούς δημοσίευσης και μέσα στην αναζήτηση καθημερινής ύλης κάνουμε διαρκείς εκπτώσεις. Οι δραστήριοι μέτριοι έχουν πληθώρα επιλογών μπροστά τους. Η δική μας επιλογή θα ήταν να επαναφέρουμε την ηθική των Σημειώσεων, αλλά με τι προσόντα;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Fan Ho.]
