Ἕνα δυὸ αὐτοκίνητα περνοῦν
ἀπὸ τὸν ἄλλοτε
πολυσύχναστο δρόμο.
Θόρυβος ἀπὸ γεννήτριες
ποὺ δουλεύουν συνεχῶς.
Τζάμια θαμπά,
σπίτια ποὺ ἀνασαίνουν στάχτη.
Ἕνας ἀγρότης γυρίζει ἀπ’ τὸ χωράφι
του. Τρίβει τὰ χέρια
του, τὸ ’να μὲ τ’ ἄλλο
νὰ φύγει τὸ ξερὸ τὸ χῶμα.
Ὅμως πάντα λίγη βρόμα
μένει κάτω ἀπὸ τὰ νύχια.
Καὶ στὸ ψηλὸ ὀροπέδιο,
ποὺ πάνω ἀπ’ τὰ κεφάλια μας
κρεμᾶται,
μέσα σὲ κωνοφόρων δάση ἀναρριχᾶται,
τὸ Μελανόπτερο Πνεῦμα τοῦ Βάρους μας,
σέρνεται στὶς καρδάρες καὶ κοιμᾶται.
Εἴδωλα ποὺ σωρεύονται,
ἀλλάζουν ὄνομα, μορφὴ καὶ κατοικία
μέσα ἀπὸ μιὰ παγκόσμια διαδοχὴ.
Αὐτὸ ποὺ ἦταν ἄλλοτε ἐκεῖ
γίνεται ἐδῶ καὶ τώρα.
Γιὰ ἕναν θεὸ ἀπάνθρωπο
στήθηκε αὐτὸ τὸ ἄγαλμα.
Εἶν’ πόδια δεκατέσσερα ψηλὸ
κι’ ἔχει τ’ ἁρπαχτικὸ
κεφάλι κουκουβάγιας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
