Στους πλατωνικούς διαλόγους Θεαίτητος, Κρατύλος και Γοργίας απαντώνται εκτεταμένα χωρία με αλληλοσυνδεόμενες κρίσιμες αναφορές στο τι είναι η ουσία του λόγου, η καταγωγή των ονομάτων και η σχέση όλων των τεχνών με τη ρητορική. Σε προηγούμενο σημείωμά μας (τχ. 14) είδαμε μέσα από το ειρημένο πλατωνικό πρίσμα τη μετάφραση ως τέχνη ρητορική (μετέχουσα και των πέντε μερών της διαίρεσης της ρητορικής oratio). Εδώ θα θεωρήσουμε τη μετάφραση ως διανοητική δράση, η οποία άγει σε επιτέλεσμα ατρέπτως εντασσόμενο στο «φυσικώς φθέγγεσθαι».
Ο υποψιασμένος αναγνώστης έχει ήδη αντιληφθεί την αναφορά μας στον πλατωνικό Θεαίτητο. Όντως! Και μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι στο σχήμα που επεξεργάζεται ο Πλάτων εκεί, χωρεί όλη η μετάφραση: ως διαδικασία και ως έργο κατορθωμένο (ή επιτελεσμένο), από τη στιγμή μάλιστα που τούτο ισχύει απολύτως για τον εν γένει λόγο – παναπεί τόσο ως λόγο ενδιάθετο (raison) και λόγο εκφερόμενο (discours) όσο και ως μαθηματική οντότητα (ratio). […]
[Η συνέχεια του κειμένου στο τεύχος που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
