[…] Σε αυτό που ονομάζετε «δημοκρατία ως εμπειρία» θα εντάσσατε και το αίτημα για πιο «αμεσοδημοκρατικά» στοιχεία, όπως τα δημοψηφίσματα;
Δεν πιστεύω καθόλου ότι η συμμετοχική δημοκρατία είναι μια εναλλακτική για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Βέβαια μπορούμε να εγκαταστήσουμε διαδικασίες συζήτησης, διαβούλευσης και συμμετοχής προκειμένου να εμπλουτίσουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όχι όμως εναντίον της, όχι ως μια εναλλακτική για αυτήν. Μιλούν λ.χ. για δημοψήφισμα (référendum), όμως ξέρουμε ότι το δημοψήφισμα μπορεί να λάβει τη μορφή αυτού που λέμε «plébiscite». Συχνά δεν εξηγούν ικανοποιητικά στους πολίτες το αντικείμενο του δημοψηφίσματος και αυτοί δεν ψηφίζουν τελικά επί του αντικειμένου. Έπειτα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι μια πολιτική αυτού του τύπου θα είναι πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική από μια αντιπροσωπευτική πολιτική. Κοιτάξτε για παράδειγμα στην Ελβετία: Όταν κάνουν ψηφοφορίες (votations), τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών αυτών είναι συχνότατα στην κατεύθυνση μιας προοπτικής λαϊκιστικής, μιας προοπτικής κλειστότητας και αναδίπλωσης. Το δημοψήφισμα, επομένως, δεν αποτελεί εγγύηση. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δημοκρατία είναι ατελής. […]
[Απόσπασμα από τη συνέντευξη που δημοσιεύεται στο Φρέαρ, τχ. 16/17. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
