Τετάρτη, 25 Μαΐου 2016
Η ιδέα, λοιπόν, είναι να κάνουμε έκθεση μαζί με τον Αλέκο, ο ένας διαλεγόμενος με τα έργα του άλλου. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ένα πρόβλημα είναι τι είδους κείμενα μπορούν να σταθούν πλάι στα έργα του Κυραρίνη με την λιτή, σχεδόν ανύπαρκτη αφηγηματικότητα, χωρίς να αφαιρούν απ’ το μυστήριο της τέχνης του αλλά και χωρίς να προσθέτουν κάτι περιττό στην προσευχητική μαρτυρία του.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι θεωρητικό και βαθύτερο: πώς να συνομιλήσει κανείς με έργα που διαπνέονται από μια βαθιά πίστη, από μια βυζαντινή και συνάμα λαϊκή θρησκευτικότητα, η οποία όμως είναι εντελώς ασύμβατη με τον σύγχρονο κόσμο της απουσίας; Εννοώ πως χρειάζεται προσοχή για να μη χαθεί η [απόλυτη] αξίωση του ποιήματος για επικαιρότητα –να μην πάψει το ποίημα ν’ αποτελεί ανάθεση της ζωής. Κι εννοώ, επίσης, πως θα πρόκειται για ποιήματα που θα πρέπει να αντιτίθενται στην πορεία του κόσμου, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να μη φαίνεται, γιατί σε αντίθετη περίπτωση δεν θα βρουν ανταπόκριση καμιά. Το πρόβλημα, λοιπόν, θα είναι η αντίθεση παρουσίας-απουσίας.
Γι’ αρχή κρατάω σαν οδηγούς τους δύο μεταφυσικούς του άδειου και του τίποτα, τον Giorgio de Chirico και τον Edward Hopper. Ανάλογα όπως εκείνοι πρέπει να δείξω τον τόπο ή τη σκηνή του ποιήματος και όχι το ίδιο το ποίημα με το λυρικό του υποκείμενο (αίφνης τον άγγελο μπροστά στο κενό μνήμα). Αυτό είναι ένα θέμα που θα μ’ απασχολήσει τις επόμενες μέρες. Κι επίσης ότι για την ώρα είμαι κι εγώ εξίσου άδειος από στίχους.
Σάββατο, 18 Ιουνίου 2016
Κάποτε είχα σκεφτεί να γράψω μια σειρά ποιημάτων με τίτλο «Γράμμα από την άλλη μεριά», ένα ακόμα ιστορικό σχόλιο πάνω στον Εμφύλιο, όπως αυτά που έχουν αποθηκευτεί στα Μυθικά νερά και στο πρώτο μέρος της Επετείου. Τώρα η «άλλη μεριά» όπου εκβάλλει το ποίημα εντοπίζεται τελείως αλλού και είναι πάντοτε ορατός ο κίνδυνος της φλυαρίας, αυτού του κενού, μεταπτωτικού λόγου που δεν μπορεί πια, όπως έκανε ο Αδάμ, να ονομάσει –έτσι ορίζει τη φλυαρία ο Μπένγιαμιν.
Τρίτη, 21 Ιουνίου 2016
Προσπαθώντας να στηρίξω μια βροχή πάνω στην ομπρέλα.
Πέμπτη, 28 Ιουλίου 2016
Γρανάδα. Ο στόχος αρχικά είναι να γράψω γύρω στα δώδεκα ποιήματα που μετά την έκθεση θα αυξηθούν και θα γίνουν μια συλλογή με πρόχειρο, για την ώρα, τίτλο Σχεδόν βιβλικά. Σκέφτομαι για motto τον στίχο του Paul Celan «Γιατί νεκροί είναι οι άγγελοι και τυφλώθηκε ο Κύριος στα μέρη της Άκρας».
Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2016
Εδώ και δύο μέρες κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα έργα ενός εξαίσιου Γερμανού ζωγράφου, του Michael Triegel, που αποτελεί την πιο πρόσφατη ανακάλυψή μου. Η ζωγραφική του αγγίζει την τελειότητα των μεγάλων δασκάλων της ιταλικής Αναγέννησης και συγχρόνως χρησιμοποιεί τα θρησκευτικά σύμβολα για να επισημάνει την Απουσία· ή, για να το πω με βάση συγκεκριμένα έργα του, για να περιγράψει μια μετοικεσία, μια μετάβαση αλλού. Διαβάζω μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο διαδίκτυο στην οποία περιγράφει πώς αποφάσισε να βαπτιστεί. Όμως, ανεξάρτητα απ’ την προσχώρησή του στον καθολικισμό, το έργο του λέει αυτό που θέλω κι εγώ να πω. Νιώθω ότι ήδη με ξεκλειδώνει. Ο Αλέκος μου στέλνει φωτογραφίες των έργων του. Αρχίζω να σκέφτομαι στίχους.
Δευτέρα, 8 Αυγούστου 2016
Όταν δεν φοράει φωτοστέφανο, ο ποιητής πλένει τα πιάτα ακούγοντας ραδιόφωνο ή βάζει πλυντήριο. Κρατώντας το χαρτάκι που βρίσκει πάνω στον φούρνο μικροκυμάτων ψωνίζει από το σουπερμάρκετ φρούτα, λαχανικά και χαρτί υγείας, ύστερα πηγαίνει τα παιδιά του στις κούνιες. Μετά το δείπνο τούς διαβάζει, εναλλάξ με τη γυναίκα του, παραμύθια μέχρι να κοιμηθούν. Αργά το βράδυ, ο ποιητής κάθεται στο γραφείο του, τραβάει αδέξια ένα βιβλίο απ’ το ράφι, ανοίγει το σημειωματάριό του, αλλά νυστάζει. Αν και θα το ήθελε πολύ, η μέρα του δεν έχει εικοσιπέντε ώρες.
Υπάρχουν όμως κάποιες φορές, λίγες μέσα στον χρόνο, που ο ποιητής είναι αφηρημένος στην υπηρεσία του, τα πιάτα συσσωρεύονται στον νεροχύτη, αφήνει τα βρεγμένα ρούχα να τ’ απλώσει η γυναίκα του στον ακάλυπτο κι επιτρέπει στα παιδιά του να βλέπουν όλο το απόγευμα τηλεόραση. Επειδή είναι Ποιητής και η μέρα του δεν έχει ποτέ εικοσιπέντε ώρες.
Κυριακή, 14 Αυγούστου 2016
Σκέφτομαι πως η βιβλική, ας την πούμε έτσι, θεματική των ποιημάτων δεν πρέπει σε καμία περίπτωση ν’ αποκλείει την καθημερινότητα του ποιητή. Ίσως μάλιστα και να την έχει ανάγκη προκειμένου το ποίημα να αγκιστρωθεί με περισσότερες αξιώσεις στο παρόν. Στο προηγούμενο βιβλίο μίλησα για την κρίση μέσα από ιστορίες πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίες τοποθετούνταν ως μια ενιαία αφήγηση μέσα στη διάρκεια μιας μέρας. Ο άχρονος χαρακτήρας των νέων ποιημάτων έχει ανάγκη από μεγαλύτερη υποκειμενικότητα ώστε να μη χαθεί τελείως ο προσωπικός τόνος και μαζί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Γι’ αυτό και το ερωτικό ποίημα πάνω στο Άσμα Ασμάτων που μόλις τελείωσα νομίζω πως θα πρέπει να τοποθετηθεί στο κέντρο της δωδεκάδας που έχω σχεδιάσει.
Τετάρτη, 17 Αυγούστου 2016
Η Μυσταγωγία του Μάξιμου του Ομολογητή είναι μια πρώιμη χαρτογράφηση των μπορχεσιανών λαβυρίνθων.
Δευτέρα, 26 Αυγούστου 2016
Έστειλα σήμερα τα 10 πρώτα ποιήματα στον Αλέκο. Μου απάντησε αμέσως, είναι ενθουσιασμένος. Σκέφτομαι μήπως υπερβάλλει λόγω φιλίας, με διαβεβαίωσε όμως πως όχι. Θα δούμε. Μένουν πολλά ακόμα ως την έκθεση. Τώρα πια ό,τι λέει ο Παστερνάκ: «Ας μας κρίνει η στέπα κι ας μας επιτρέψει η νύχτα».
[Το ημερολόγιο αναφέρεται στη συνεργασία του ποιητή με τον Αλέκο Κυραρίνη για την έκθεση ΦΩΣ-ΖΩΗ που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου και ώρα 19:30, ο Δημήτρης Αγγελής θα διαβάσει ποιήματά του στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι). Την εκδήλωση θα προλογίσει ο ποιητής Γιώργος Βέης.]
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
