Ο Γιαν Φαμπρ είναι ένας πολυπράγμων και ανατρεπτικός καλλιτέχνης. Οι κριτικοί και οι ιστορικοί της τέχνης τον συγκρίνουν με τον Μπομπ Γουίλσον, την Πίνα Μπάους και τον Ρομέο Καστελούτσι, αλλά ο ίδιος αρνείται κατηγοριοποιήσεις και ετικέτες. Τα έργα και οι παραστάσεις του επικεντρώνονται συχνά στην ηδονοβλεπτική απόλαυση και στις ασυνείδητες επιθυμίες των θεατών, πάντοτε προκαλούν το ενδιαφέρον και παραπέμπουν περισσότερο σε ανοιχτές φόρμες, σε ένα θέατρο του σώματος παρά σε ένα θέατρο παραδοσιακού δράματος. Πρωταγωνιστής στη δουλειά του είναι η εικόνα και όχι ο λόγος. Στις σκηνοθεσίες του αναζητά το νόημα για τους σημερινούς θεατές και οι ηθοποιοί του μετατρέπονται σε εργαλεία που δοκιμάζουν τα όρια της βιολογικής αντοχής. Είναι συνηθισμένος να δουλεύει στο πλαίσιο φεστιβαλικών διοργανώσεων, όπως το 2000 στην Αβινιόν, όπου πήγε προσκεκλημένος να δημιουργήσει ένα έργο, που το ονόμασε Είμαι αίμα («Je Suis Sang»). Στην παράσταση αυτή συγκρίνει την εποχή μας με τον μεσαιωνικό κόσμο για να δείξει ότι η σημερινή σκληρότητα είναι μεγαλύτερη από παλιά. Στην Ελλάδα είναι τακτικός επισκέπτης, όπως με την παρουσία του το 2004 στο Outlook στο Γκάζι με τον ίδιο καβαλάρη σε μια τεράστια χάλκινη χελώνα και παραστάσεις στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας (Άλλη μια ληθαργική, σκονισμένη μέρα στον ποταμό Δέλτα, 2010), στο Παλλάς (Προμηθέας τοπίο ΙΙ, 2011), στο Μέγαρο Μουσικής (Δύναμη της θεατρικής τρέλας, 2012), και πιο πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη (Mount Olympus/ 24h: Η αποθέωση της κουλτούρας της τραγωδίας, 2015). […]
[Μια ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά σε όσα συνέβησαν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Απόσπασμα κειμένου από το Φρέαρ, τχ. 15, που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
