“People are meaning machines”.
Laurie Anderson
Η θάλασσα του Σεπτέμβρη ήταν λεία· όχι όπως οι καθρέφτες. Ο ουρανός, καλοκαιρινός με κάποια γκριζοπράσινα σύννεφα. Βούτηξε μέσα στον ουρανό από λάθος υπολογισμούς, ή χωρίς υπολογισμούς, μιας και η νεότητα τους αποφεύγει, και διαπίστωσε ότι ο ουρανός δεν είχε τόσο βάθος όσο θα περίμενε κανείς. Χτύπησε σε έναν βράχο. Στην αρχή δεν βρήκε κάποιο τραύμα, όμως είχε γδάρει το πέος του, χαμηλά, από την αριστερή πλευρά. Το δέρμα είχε σκιστεί. Δεν έδωσε ποτέ του σημασία — κάποια στιγμή η πληγή ιάθηκε, όμως άνοιγε ελαφρώς μετά από υπερβολική χρήση του πέους του. Τώρα (πολλά χρόνια μετά), απολάμβανε ένα ντους όταν κοίταξε κάτω και είδε αίμα να τρέχει ανάμεσα απ’ τα πόδια του, στην μπανιέρα. Για ένα λεπτό, σκέφτηκε πώς θα ήταν να είναι γυναίκα, ενώ και για ένα δευτερόλεπτο αυτού του λεπτού, ένιωσε γυναίκα, όμως σκεφτόταν πως αυτό είναι ψέματα και παρά τις προσπάθειές του και την ενασχόλησή του με φεμινιστικές θεωρίες, από καμία άποψη (ειδικά φαινομενολογική) δεν ήταν και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κοντά στη γυναίκα. Ήταν ένας εργένης με ένα ανδρόγυνο μυαλό που τώρα το αμφισβητούσε κι αυτό και δεν καταλάβαινε τίποτα, πέρα από τις ανεπάρκειές του. Το μόνο που σκεφτόταν έντονα ήταν το σεξ. Μετά τους κουτούς και ανολοκλήρωτους στοχασμούς του για τη γυναίκα, σκέφτηκε πως θα έπρεπε να μη μαλακίζεται τόσο άγρια, αν και λίγο αίμα δεν τον πείραζε. Κοίταξε το αίμα και σκέφτηκε πως είναι σαν χυμός κεράσι. Το αίμα λοιπόν ήταν κεράσι. Τα υπόλοιπα τι ήταν; Τι ήταν το βιβλίο που διάβαζε προηγουμένως; Ήταν μάνγκο (ταιριάζει στον Μπάροουζ, κάπως). Το πορνό που είδε ήταν σταφύλια που έμοιαζαν με σταφίδες. Ο ουρανός σήμερα ήταν μανταρίνι. Το βιβλίο (κάθε βιβλίο), όταν κουραζόταν από την ανάγνωση και έσφιγγε τα μάτια, ήταν μύρτιλο. Εκείνη ήταν αβοκάντο που στο εσωτερικό αντί για κουκούτσι, είχε ένα κεράσι. Αυνανίστηκε ακόμα μια φορά (ακόμα εφικτό) και άναψε ένα τσιγάρο που έμοιαζε με τσιγάρο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
