Πάνος Παπαπαναγιώτου, Εάλω, εκδ. Ιωλκός, Αθήνα 2015.
Υπάρχει θέμα στις σελίδες της πρώτης ποιητικής συλλογής του Θεσσαλονικιού Πάνου Παπαπαναγιώτου Εάλω από τις εκδόσεις Ιωλκός. Μυρίζει Θεσσαλονίκη απ’ άκρη σ’ άκρη, με στίχους ιδιαίτερα αυτοαναφορικούς, σαν θραύσματα περιπλανήσεων στην πόλη. Μια πόλη που συχνά, πολύ συχνά, θυμίζει κλουβί. Το «Πέτρινο» στη σελίδα 10 είναι ό,τι ποιητικότερο από τις συνολικά 25 σελίδες. Και το δίστιχο: πήρα καφέ σε πλαστικό / και ήταν το νεράκι δώρο. Αυτό. Αυτό ακριβώς είναι ποίηση. Διέκρινα διστακτική ρίμα, κάτι σχεδόν αυθόρμητο. Στάθηκα στο παρολίγον χαϊκού «Μελωδοί». Αρκέστηκα στο «να μ’ αγκαλιάζεις μόνο». Προσυπέγραψα το γλείψιμο του φόβου.
Να γλείψουμε τους φόβους μας και τους φόβους των ανθρώπων μας σαν τα σκυλιά. Αργά. Τρυφερά. Μη και βρομίσει ο φόβος και μας πάρει όλους εν τέλει ο διάολος… Υπάρχει δρόμος εμπρός.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: David Alan Harvey.]
