Ο πήχυς στο ελληνικό θέατρο έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια. Και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Η ποσότητα (των σκηνών, των παραστάσεων, των πολυχώρων) είναι ένα άλλο θέμα, που έχει να κάνει με την υπερπροσφορά δραματικών σχολών, αλλά και το πόσο γοητεύονται οι νέοι άνθρωποι από τη λάμψη της σκηνής και το επάγγελμα του ηθοποιού.
Η ποιότητα όμως του ελληνικού θεάτρου, των ηθοποιών, των σκηνοθετών, των σκηνογράφων, των ενδυματολόγων, των φωτιστών –όλοι βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο– είναι ένα άλλο θέμα. Κι αυτό έχει κάμποσες ερμηνείες. Η επαφή και η επικοινωνία των Ελλήνων καλλιτεχνών με ξένα σχήματα, στην οποία αναμφίβολα συνέβαλε τα μάλα και το Ελληνικό Φεστιβάλ επί προεδρίας Γιώργου Λούκου είναι ο ένας λόγος. Ο άλλος λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι το ίδιο το μέσον, το θέατρο δηλαδή και η αμεσότητά του με την επικαιρότητα, με τις μεταπτώσεις των συναισθημάτων και των συμπεριφορών του κοινωνικού συνόλου. Σκέφτομαι ότι δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι μεγάλη μερίδα των σημερινών Ελλήνων διανοουμένων υπάρχει στο ελληνικό θέατρο. Κι αυτό αποτυπώνεται και στις παραστάσεις. Οι παραστάσεις που ξεχωρίσαμε είχαν το στοιχείο της ευαισθησίας, της υψηλής αισθητικής, την ενσωμάτωση πολλών ειδών της τέχνης, τη συνομιλία του κλασικού με το σύγχρονο, τη θέαση του σήμερα μέσα από κείμενα του χθες, την απλότητα, το υψηλό επίπεδο ερμηνείας των ηθοποιών που μετείχαν σ’ αυτές. Η σειρά δεν είναι αξιολογική. Η καθεμιά από τις παραστάσεις όμως, είχαν μερικά ή όλα αυτά τα στοιχεία.
• «Κατερίνα», του Αύγουστου Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.
• «Φαέθων», του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
• «Σόνια», η παράσταση από τη Λιθουανία που είδαμε το περασμένο καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Αλβις Χερμάνις.
• «Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ και του Νίκου Καραθάνου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση την άνοιξη του 2015.
• «Άμλετ» του Σαίξπηρ και του Γιάννη Χουβαρδά, στη Στέγη πάλι.
• «Νέκυια», Θέατρο Νο, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Επίδαυρος. Ένα ακόμη δώρο από το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.
• «Αδελφοί Καραμάζοφ» του Φ. Ντοστογιέφσκι, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη.
• «Τα παιδιά του ήλιου» του Μαξίμ Γκόρκι, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.
• «Ο Σωσίας» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, στο θέατρο «Ροές».
• «Τα ωραία μας χέρια», στο τέλος του 2015, στο ίδιο θέατρο, σε κείμενο Ευθύμη Φιλίππου και σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα.
• «Μικρές Αλεπούδες» της Λίλιαν Χέλμαν, σε σκηνοθεσία Τόμας Οστερμάγιερ, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260.
• «Μιράντα», ένα έργο βασισμένο στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Όσκαρας Κορσουνόβας στα τέλη του 2015.
Οι παραστάσεις που σημειώνονται με πλάγια στοιχεία συνεχίζουν να παίζονται στις αθηναϊκές σκηνές. Να τις δείτε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η φωτογραφία επάνω από τις Μικρές Αλεπούδες της Λίλιαν Χέλμαν.]
