1. Ο πρώτος κακός, της Μιράντα Τζουλάι (εκδ. Παπαδόπουλος). Επειδή ο κόσμος της Μιράντα Τζουλάι μού είναι τόσο ελκυστικός που αν ήταν άντρας θα τον παντρευόμουν. Ή αν ήμουν εγώ άντρας, θα την παντρευόμουν. Ή αν ήμαστε κι οι δυο άντρες γκέι, θα παντρευόμασταν κι αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα γιατί ζει στην Καλιφόρνια.
2. Ευτυχισμένοι οι ευτυχείς, της Γιασμίνα Ρεζά (εκδ. Εστία). Γιατί αν και αυτοαποκαλείται μυθιστόρημα, αν του δώσεις μία, εύκολα σπάει σε μικρά αυτόνομα διηγήματα που ο σοφός κατακερματισμός τους αντανακλά την κατακερματισμένη φύση της ευτυχίας και της αγάπης.
3. Πικρούτσικα, πικρούτσικα, του Θάνου Κάππα. Επειδή μιλάει για την πικρή γεύση που αφήνει ο χρόνος σε όλα όσα όταν τα γευόμασταν μοιάζανε γλυκά. Πρόκειται για μια συλλογή μικρούτσικων αφηγημάτων, σαν ο Κάππας να έβρασε και να ξαναέβρασε τις αναμνήσεις του, πασπαλίζοντάς τις χιούμορ κι ανακατεύοντάς τις τακτικά με τη λογοτεχνική του γραφίδα ώσπου να μείνει η ουσία τους.
4. Ή όλοι ή κανείς, της Δέσποινας Μπάτρη (εκδ. Μεταίχμιο). Γιατί ενώ πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα, τα πέντε εκτενή διηγήματα που απαρτίζουν τη συλλογή μοιάζουν τεχνικά άρτια. Έχοντας μάλιστα επιλέξει να μιλήσει για διαφορετικές μορφές αυτοθυσίας, έχει τη λογοτεχνική σύνεση να μην μπατάρει ούτε προς τον διδακτισμό ούτε προς το μελόδραμα, προσφέροντάς μας σε καλά υπολογισμένες δόσεις τη συγκίνηση.
5. Σενάριο Αθανασίας, του Βασίλη Γκουρογιάννη (εκδ. Μεταίχμιο). Για δυο λόγους: πρώτον επειδή μιλάει με αρκετά πρωτότυπο τρόπο για το ζωώδες κομμάτι στον άνθρωπο (και δη στον συγγραφέα και δη όταν αυτός γερνάει) και δεύτερον επειδή αποπνέει μια τέτοια γλωσσική ευφορία που κατορθώνει να ανυψώσει ένα «βαρύ» θέμα, με κινητήρα το χιούμορ και φτερά τις ευφάνταστες, λαμπρές μεταφορές του.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η Έλενα Μαρούτσου είναι πεζογράφος.]
