Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη.
Όλες σκυφτές, ταπεινωμένες.
Η μια κοιτά την πλάτη της άλλης,
όλες έκπληκτες, ξαφνιασμένες.
Δεν περίμεναν το τέλος
τόσο γρήγορα, τόσο αιφνίδια.
Κι ήταν τόσο όμορφες οι λέξεις .
Μία απ’ αυτές ήταν «ελπίδα».
Τι χαρά, θυμούνται με δάκρυα στα μάτια,
τι έμφαση, ο τόνος και η ουσία.
Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη.
Όλες σιωπηλές, συρρικνωμένες.
Καμιά δεν κοιτάζει τα μάτια της άλλης,
όλες υπαίτιες αλλά και προδομένες.
Κι όμως είχαν πιστέψει πως η πρόταση
αυτή τη φορά θα επιζούσε.
Πως ίσως να γινόταν τραγούδι.
Όχι μοιρολόι. «Ποτέ», φωνάζουν
και τραβούν τα μαλλιά τους.
Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη.
Όλες εκδικητικές και γερασμένες.
Η μία κοιτάει την άλλη με μίσος
και κρύβει λεπίδα πίσω απ’ την πλάτη.
Κι όμως αυτές κάποτε
αγαπήθηκαν περίσσια.
Ο ενθουσιασμός, τα νιάτα, η ομορφιά.
Με πόθο κοιτούσαν τα νοήματα!
Τώρα γι’ αυτές σιωπή, μάτια γεμάτα αλάτι
και η ανάμνηση πως υπήρξαν θαυμαστικά.
[Από τη συλλογή Η μοναξιά της καμπύλης, εκδ. Κέδρος, που μόλις κυκλοφόρησε. Έργο: Will Barnet.]
