Κατευόδιο
Ὀρέστη Ἀλεξάκη
Μυρτῶς Δουλῆ-Πορφύρη
Τά δέντρα εἶναι ἀνθισμένα, τό κοτσύφι ἔρχεται καί κελαηδεῖ, ἡ γειτόνισσα ἑτοιμάζεται νά πεθάνει· ἴσως. Ἀλλά ὅλοι ἐπίσης ἑτοιμαζόμαστε νά πεθάνουμε. Ἑτοιμαζόμαστε;
Μᾶς ἔχεις προβλέψει ἀπό τήν ἀρχή μαζί σου.
(Εἶναι σχεδόν ἀδύνατο ὅμως νά ἀρθεῖ κανείς, μόνος, σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ὀντολογία.)
Ὁ Ἐρημίτης λέει πώς πεθαίνοντας θέλει νά λησμονηθεῖ ἐντελῶς. Δέν ἐπιθυμεῖ καμιά δόξα, καμιά φήμη, τίποτα. Ἐπιθυμεῖ τήν πλήρη ξενητεία. Νά ἀπορροφηθεῖ μέσα στήν Ὑποστατική Ἀρχή τοῦ Χριστοῦ.
(Τ ί ἀκριβῶς ποθεῖ, εἶναι πολύ πέρα ἀπό τίς ἀντιληπτικές μου κεραῖες ἤ ἄλλες ἱκανότητες.)
Πλάσμα παροδικό, σκόνη τῆς σκόνης, ὡστόσο μέ ἄπειρη ἀξία: Κόρη Φωτός, Ὑιός Φωτός, ὁ ἄνθρωπος. Στεῖλε μου λίγο Φῶς νά κατανοήσω πῶς θέλεις νά βαδίσω, πῶς νά σταθῶ ἀπέναντι σέ ὅλους καί ὅλα.
(Χωρίς τήν Ἀνάσταση τίποτα δέν ἔχει κανένα νόημα.)
Ἅγιε Σεραφείμ, πρόβαλε πάλι μέ τήν Χαρά πού σέ περιβάλλει, ἀνάμεσα στά βάτα καί θυμάρια τοῦ νοῦ και τῆς καρδιᾶς.
(Δίδαξέ με, γιατί τά ἔχω ξεχάσει πάλι ὅλα. Δίδαξέ με πῶς νά ζῶ, πῶς νά ἀναπνέω πῶς νά συγχωρῶ, πῶς νά ξεχνάω τό παρελθόν καί νά ἀνοίγομαι πρός τό μέλλον.)
Ἄπειρες ἐκτάσεις τῆς ὑπάρξεως, πέρα ἀπό τόν ζόφο τῆς μοναξιᾶς τοῦ θανάτου… Ἅγιε Σεραφείμ, ἐλέησε μέ τήν Παρουσία σου τούς ἄρρωστους, τούς μόνους, τούς πάμφτωχους, τούς ἀκροβάτες στά τυφλά. Αὐτούς πού μόλις πέθαναν καί μόλις βρίσκονται χωρισμένοι ἀπό τό σῶμα τους καί χωρισμένοι ἀπό τά προσφιλῆ τους.
(Ἔχουν εἰσέλθει στήν πιό μυστηριακή Εὐκαιρία Σιωπῆς, ἐντούτοις.)
Ἑτοιμαζόμαστε, ἄν καί ἀνέτοιμοι γιά ὅλα…
Ἄπειρες ἐκτάσεις… Ἅπλωσε μου τό χέρι. Μέ τήν ἁφή δίδαξέ με πῶς νά μήν τίς φοβᾶμαι, πῶς νά μή νιώθω χαμένος· μύησε τά φωτόνια τῆς σκόνης μου, Ἅγιε τοῦ Φωτός, στήν ἀνεκλάλητη Χαρά σου.
Δευτέρα, 17 Μαίου 2010 –Σάββατο 16 Μαϊου 2015
