της Ιωάννας και της ουρανόλουστης πόλης της
Η Αθήνα αυτές τις μέρες μοιάζει με την Αλεξάνδρεια. Δεν ξέρω πώς και γιατί… Με αυτό το αίσθημα βαδίζω στους ίδιους δρόμους. Περνάω πάλι έξω από το σιδηρουργείο του κυρίου Γιάννη. Στα Εξάρχεια. Ο ήχος του σφυριού στο αμόνι ακούγεται αλλιώτικος. Η Μεγάλη Παρασκευή επίκειται. Πιο πέρα το γνωστό καθαριστήριο που άλλαξε ιδιοκτήτη. Ο νους μου τρέχει σε στενά σοκάκια με μικρομάγαζα. Με σφηκοφωλιές παραλληλίζει τα εργαστήρια των ανθρώπων στην πόλη ο Θεόκριτος. Πληθώρα εργασιών πριν την κατάπαυση. Ο ιδρώτας, διακριτός και σήμερα, στάζει σα μύρο από τα μέτωπά μας. Αγκομαχητά. Βρισιές. Λέξεις σβήνουν σαν αποτσίγαρα και πετιούνται. Ο χρόνος – ώρα ήτανε – αρχίνησε ένα γλυκόπικρο μέτρημα, αρχίνησε να μετράει αντίστροφα. Ο μεγάλος Αλεξανδρινός, ο ποιητής, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, αγαπητός όσο ποτέ άλλοτε, αγαπητός πιο πολύ και από τα έργα του, στο απέναντι πεζοδρόμιο, αναφανδόν, ενώπιόν μας, τυλιγμένος στη μαύρη καπαρντίνα του, τρέμει σαν το φύλλο, βιάζεται να κρυφτεί. Να επιστρέψει στον τάφο του. Επίκειται η μεγάλη κατάπαυση. Το σώμα του πρωτότοκου πάσης κτίσεως άπνοο, μία θάλασσα απέραντη που απλώνεται μέχρι το μυχό της ευρύστερνης πόλης, αγκαλιάζει στον κόρφο της τα μνήματα, καταφιλεί οστέα γεγυμνωμένα και τεταπεινωμένα. Η κάθε ψυχή, ναι, σπεύδει να παραδώσει το νεκρό της. Και εγώ τον πατέρα μου. Στον πρώτο και τον έσχατο των κεκοιμημένων. Σε λίγο δε θα απομένει τίποτε άλλο να περιμένουμε. Εκτός από την κοινή Ανάσταση. Πότε; Κανείς δεν ξέρει. Οι δείχτες των ρολογιών αγγίζουν το μηδέν. Ο χρόνος όλος έχει αλωθεί από τον Αναστάντα. Η πόλη μας, η πόλη Του πλέον ουρανόλουστη, θα σκεπαστεί από το λευκό χιτώνα Του.
Αθήνα, 8 Απριλίου 2015
