Σηκώνομαι από την κυλιόμενη καρέκλα κι απ’ την οικεία οθόνη.
Προχωράω προς στο μπαλκόνι
– στην παγωμένη του ιδέα και στο υπαρκτό κενό του.
Κολλάω τη μύτη μου στο διπλό γυαλί.
Είμαι δειλός και δεν ακουμπάω το χερούλι.
Δεν είμαι καν ηρωικός, απλοϊκός ή ανεύθυνος.
Σαφώς και δεν σπάζω κανένα τζάμι.
Φλερτάρω με τ’ ακίνητα σύννεφα. Περιφρονώ τον ουρανό.
Απέναντι μια γριά με κοιτά και την κοιτώ. Περιφρονώ και τη γριά.
Κάτι τρέμει μέσα μου. Το περιφρονώ, επίσης.
Απομακρύνομαι ήσυχα κι επιστρέφω στο πορτατίφ μου.
Τι ήταν αυτό που με παρακίνησε;
Και τι ήταν αυτό που μ’ έστρεψε πίσω;
Δεν μπαίνω καν στον κόπο να με ορίσω.
Είμαι το σχήμα που μου δίνεται κάθε φορά.
Δεν με αφορώ.
