Ζητώ συγγνώμη που δε μπορώ να αρθρώσω μια καλημέρα σήμερα, και να την εννοώ κυρίως. «Το πείσμα των γεγονότων» είναι η μόνη φράση που μου έρχεται στο στόμα. Μάρτιος, άνοιξη, γέννα. Δύσκολη γέννα. Υπό την απειλή βομβαρδισμών. Υπό την απειλή της ενσωμάτωσης.
Οι κόσμοι σφαλίστηκαν στην αγωνία. Πόλεμος κατά ξηράν, αν λογαριάσεις τις θάλασσες μία προς μία. Νεκροπομποί και πένθος. Οι απώλειες έχουνε τα κέρδη. Ο φόβος ορίζει την επιβίωση ως θεμέλιο της βαρβαρότητας.
Δες το κι αλλιώς, σήμερα καίμε τους ανθρώπους, αύριο θα καίμε τα βιβλία τους.
Επιβεβαιώθηκε: το μέλλον κατεβαίνει ανάποδα.
[2011-2013: Μεσόγειος εν πολέμω]
ΔΙΑΡΡΗΓΝΥΜΙ
Λυπάμαι γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτό που βλέπω. Γι’ αυτό που δεν μπορώ να πράξω ή δε θέλω. Για την αλμυρά λίμνη που επιπλέω.
Λυπάμαι για την θλίψη του ποιητή• για το πώς βαραίνει το αριστερό του μάτι. Για την έπαρση του δεξιού, λυπάμαι.
[Από τη χειροποίητη έκδοση Με την πλάτη στο παρόν, Αντίκυρα 2013. Το έργο είναι του Ignacio Iturria.]
