ΜΑΝΔΥΑΣ
Αργότερα φτάνοντας σ’ ένα πανδοχείο, έλυσα τ’ άλογά
μου. Τα βρήκα καιρό μετά, σ’ ένα συλλαλητήριο ενώ οι
πάντες θρηνούσαν μιαν εξέγερση που δεν έγινε ποτέ.
Άξαφνα ξέσπασε βροχή και τυλιχτήκαμε τα σεντόνια
του κεντρικού νοσοκομείου που ανέμιζαν τότε στα
παράθυρα. Πιο πέρα κοιτάξαμε τα μουντά κτήρια
(αργότερα ξεχάστηκαν σαν φτωχοκομεία). Τότε, λένε,
στην βαριά ομίχλη της εποχής δραπέτευσαν οι
τρελοί, οι ανένταχτοι. Λίγο πιο ψηλά μισοφαινόταν
ο φωνογράφος κι ακουγόταν η φωνή κάτω στα
λιμνάσματα «Προϋπήρξα στους χώρους. Δεν είμ’ εγώ
ο ξένος.
Υπήρξα στους προμαχώνες.
Ξιφομαχώντας με τους προγόνους.
Ξιφομαχώντας με τους ανέμους.
***
ΟΥΔΟΣ
Άλλωστε οι πάνθηρές μου
ερωτοτροπούσαν σ’ ένα χώρο καθαρά Μεσαιωνικό.
Έτσι, μετά τη σκληρή ασάφεια του μεσημεριού,
στις πυκνές ώρες του απογεύματος,
τα βλέμματα ηρεμούσαν•
έφεγγε η αγαπημένη μου.
Τώρα πια στην εξορία
όσα κι αν διαπέρασα δειλινά
δεν έχω βρει την ομορφιά μου.
Όμως,
ο λέοντας βασίλεψε•
ετερόφωτοί μου δυνάστες.
***
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
«Έβγαλα απλώς τα πρόβατά μου να βοσκήσουν»
μονολογούσε στον ύπνο του,
κι ανέμιζαν στα κυπαρίσσια
μαντήλια και πουκάμισα.
***
ΕΞΟΔΟΣ
Ασχήμια που μ’ εξάντλησες, απόψε
θύμισέ μου μια παλιά
πιο ταπεινή μοναξιά.
[Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η θέση του χρόνου, Το Ροδακιό, Αθήνα 2014. Φωτογραφία: Nadav Kander.]
