ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ
Των πολύ μεγάλων διαστάσεων
Το σπίτι είχε μια τεράστια τοιχογραφία του Παρθενώνα. Πιο δίπλα είχαν ζωγραφίσει τους θαμώνες ενός ποτοπωλείου. Κάτι ηλικιωμένους, με παραδοσιακές φορεσιές, αμίλητους που μετρούσαν τ΄ασήμι κάτω απ΄το κερί.
Εκείνος ο τοίχος μετεβλήθη σε σημείο ενδιαφέροντος για τις επόμενες γενιές. Ο τελευταίος κληρονόμος που το ΄χε συνήθειο να βγαίνει ολομόναχος τις νύχτες στους καθρέφτες κληροδότησε το σπίτι στο έθνος. Έξω στο δρόμο, σκουριάζει η προτομή του με σβησμένες τις χρονολογίες. Τον καλλιτέχνη δε, κανείς δεν τον θυμάται. Τ΄όνομά του επιζεί μονάχα σ΄αλληλογραφίες και τσάντες ταχυδρομικές.
Μα εγώ δεν θέλω τίποτε να σας πω γι΄αυτόν τον τόσο σπουδαίο άνθρωπο, τον τόσο φιλέλληνα. Σκοπός μου είναι εκείνη η τοιχογραφία, στα πρότυπα των Ριβέρα και των άλλων και τ΄αχνά πρόσωπα πίσω απ΄τους κίονες με τις σημαίες, με τις σημαίες και τα ποιήματα από χώμα, κάρβουνο, πλαστικό, μέρες πανσέληνες και στίχους σπάνιους. Και αυτό διότι το σπίτι πρόκειται να ταξιδέψει μες στις εποχές, με το νεύρο του ζωντανό, θερμό σπίτι του καλοκαιριού, σπαρμένο μ’ επιθαλάμια.
Στο βάθος της τοιχογραφίας, λησμόνησα να σας πω, στο βάθος αυτού του Παρθενώνα ένα κορίτσι, από ΄κείνα που γοήτευσαν τόσο τον Ανδρέα Εμπειρίκο, γερνά. Ένα κορίτσι μελαχρινό, γυμνό και όμορφο στην πρώτη του εφηβεία απ΄άλλον κόσμο, ωραίο. Τίποτε δεν μπορεί να το βλάψει και ας πέφτουν οι ασβέστες και ας απομένουν ακέφαλοι οι έμποροι. Ετούτο το κορίτσι που προσεύχεται θα΄ναι με βεβαιότητα η θεά ή απλά μια απ΄τις θρυλικές πια, πεταλούδες της Κνωσού.
