Η ΛΙΜΝΗ
Έχει να βρέξει δυο αιώνες
κι η γη αποζητά το νερό.
Περπατώ εκεί
όπου κάποτε ήταν λίμνη
όπως περπατά κανείς
εκεί όπου κάποτε ήταν αγάπη.
Σκασμένο χώμα, τετραγωνικό
όσα ψάρια δεν πέθαναν
έμαθαν να περπατούν.
Έγιναν ερπετά.
Λίμνη,
δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω
από εκείνο που ήσουν
την ώρα
που απελπισμένα δέντρα
πριν γείρουν και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο
υψώνουν τα τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό
ξεκοιλιάζοντας τα άδεια ασκιά του.
—–
ΚΑΤΑΓΜΑ
Το παιδί ακουμπά στον ώμο μου
ο ώμος μου είναι σκληρός
κόκαλα τυλιγμένα σε μύες
και τένοντες
το παιδί
θέλει τον ώμο της μάνας του
λουλουδισμένο μαξιλαράκι
τρεις στρώσεις μέλι
βρύση που τρέχει ροδοπέταλα
πολλά ροδοπέταλα
και θάλπος
ο ώμος μου σπάει και θρυμματίζεται
κάτω από το βάρος της επιθυμίας
του παιδιού.
