Ω, σκοτεινή κι ολόφωτη Κυρά, όπου κατέχεις
μυστήρια ηλεκτρισμού κι εκπληκτικού πολλαπλασιασμού,
Σου δέομαι το έλεος, τη συνδρομή Σου:για τα υγρά, τα
ανυπόμονα τα έμβρυα, για τ’ άλλα, που από δέος, τρόμο
άλογο, άτολμα να διασχίσουνε το πέρασμα εκείνο,
να λευτερωθούνε. Και για τις αναμένουσες μητέρες,
άλλες που παραήταν αναπαυτικές, ως πόνου και απόγνωσης,
και για εκείνες που δεν άντεχαν το χωρισμό, κι αυτές που
τον προκάλεσαν: για τ’ άψυχο το νεραϊδοκορμάκι, πριν
απ’ την ώρα του σε ασημένιο τάσι, για το κορίτσι-αγρίμι,
για τον άγγελο που θα γεννιότανε μηλιά, και θα
δενόταν κέδρος, για τα παιδιά της οικογένειας Darling,
την Αλίκη, τον Αιδεσιμότατο. Για βρέφη σκεπασμένα
με λουλούδια, κρυμμένα σε πανέρι –σε κάποια προπολεμική
αφήγηση των Άθλιων, για την Κοζέτ-Τιτίκα, σκοτεινή Παρθένε,
φώτισε και αγάπησέ τα, τη μέρα αυτή τη γιορτινή σου δέομαι:
Και το βλαστό της Άννας Κ. προστάτεψε, εκείνον προπαντός –
να μην τσακίζει, να μη σπάζεται, όταν ακούει λαθεμένες φήμες
πως η μάνα του τον άφησε.
[Από τη συλλογή Μόνιμο ύδωρ• ζωντανό νερό (Aqua permanens), Οδός Πανός, Αθήνα 2013. Το συγκεκριμένο έχει επιλεγεί από τις Έλσα Κορνέτη και Κλεοπάτρα Λυμπέρη που επιμελήθηκαν την ανθολογία Τα ποιήματα του 2013, Κοινωνία των Δεκάτων, Αθήνα 2014, ως το αντιπροσωπευτικότερο του βιβλίου. Το έργο είναι της Ιωάννας Καφίδα.]
