Αυτές τις ημέρες
βαδίζοντας μόνος
στην άσημη
την οχληρή
την αφιλόξενη πόλη
θυμήθηκα
Κύριε
πως έγινες νήπιο
βρέφος
σπλάχνο
των σπλάχνων μου
για ν’ αναιρέσεις
– δεύτερος Εσύ –
του πρώτου Αδάμ
– του ενήλικα –
τ’ αμάρτημα
γιατί δεν άντεχες
ούτε στιγμή
να χωριστείς
από το πλάσμα Σου
Αυτές τις ημέρες
θυμήθηκα
Κύριε
πως γεννήθηκες
απαρατήρητος
μυστικά
μέσα μου
για να προσλάβεις
στο τίμιο Σώμα Σου
έως και αυτόν
τον αμείλικτο θάνατο
που μου τιτρώσκει
κάθε ημέρα
ανηλεώς τα σπλάχνα
και να τον δέσεις
αμετάκλητα
λώρο ομφάλιο
στη δική Σου Ζωή
Αυτές τις ημέρες
αναλογίσθηκα
Κύριε
πως δύνασαι
την άσημη
οχληρή
αφιλόξενη πόλη
που κατοικώ
να την ανοίξεις
στην Εδέμ
όπως τη Βηθλεέμ
Αυτές τις ημέρες
θυμήθηκα
Κύριε
τη Γέννησή Σου
και σα να ένιωσα
μέσα μου
βαθιά
σα να το πίστεψα
ότι δεν χωρίζεσαι
πλέον
ούτε στιγμή
από το πλάσμα Σου
και ένιωσα
– λες; –
μέσα μου
βαθιά
και πίστεψα
– θαρρείς –
πως είναι Χριστούγεννα
τώρα και πάντοτε
όποτε Σε θυμάμαι
Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου 2014
