1. Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, Ανέστιος. Ημερολόγια, Εκδόσεις Άγρα.
Τα μείζονα ερωτηματικά του βίου, το μυστήριο του έρωτα, το περιλάλητο αίνιγμα του θανάτου και της ενδεχομένης διάρκειας της ψυχής μετά απ΄ αυτόν απασχολούν τον Ανέστιο μάλλον νηφάλια. Καταγράφει χωρίς να πανικοβάλλεται. Καταγγέλλει χωρίς να χάνει την παροιμιώδη ψυχραιμία του. Φιλοσοφεί, αλλά δεν δογματίζει, όπως η πλειονότητα. Θα μπορούσε να δρέψει δάφνες δοκιμιογράφου ολκής, αλλά εκείνος αρκείται σε μια ταπεινή αναφορά σε ανώνυμους, τυχαίους, ίσως ομοιοπαθείς αναγνώστες.
2. Παναγιώτης Κερασίδης, Ενηλικίωση της ουτοπίας, Εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Συνθετικό ποίημα. Οι αποτυπώσεις μαρτυρούν την ικανότητα του Π.Κ. να απολεπίζει το περιττό και να αφοσιώνεται μεθοδικά στην προβολή της κρίσιμης, της ειδοποιού διαφοράς. Πότε καταγγελτικός, πότε σκωπτικός ή εξομολογητικός, ο λόγος ξέρει πότε πρέπει να τονίσει, να σημάνει ή να συγκληρώσει τα ικανά και αναγκαία εκείνα υλικά του, προκειμένου να καταστήσει την πρόσληψη άμεση και παραγωγική. Δείγμα γραφής ενός ταλαντούχου δημιουργού λόγου.
3. Πολ Όστερ (Paul Auster), Η τριλογία της Νέας Υόρκης, Γυάλινη πόλη-Φαντάσματα- Το κλειδωμένο δωμάτιο, μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Οι άφθονοι καφκικοί απόηχοι, η αγωνία του λεκτικού ρεαλισμού, η διαρκής δηλαδή αναζήτηση της ιδανικής αποτύπωσης των δρώμενων στο κόκκινο σημειωματάριο των παθών κάποιων ατόμων, τα οποία ζουν μόνον όταν γράφουν, σε συνδυασμό πάντα με τις καθαρά αντισυμβατικές, αντι-αστυνομικές γραμμές ανάπτυξης του αφηγηματικού σχεδίου, αναγνωρίζονται εύκολα. Ομοίως και η έντονη επίδραση του νομπελίστα Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στην υφολογική απόκλιση του οποίου εμμέσως πλην σαφώς αποτίεται φόρος τιμής από τον συγγραφέα. Η όλη περιήγηση στα συγκεκριμένα τοπία, ψυχικά και εξωτερικά, παραμένει, μάλιστα από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα, απρόσκοπτη, άκρως δελεαστική και φυσικά αλησμόνητη.
4. Richard Powers, Ο ποταμός της μνήμης, μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, Εκδόσεις της Εστίας.
Η διηγητική σαφήνεια είναι υποδειγματική. Η επιστημονική ακριβολογία συναγωνίζεται φέρ΄ ειπείν την εικαστική διατύπωση των μεγάλων δασκάλων της φλαμανδικής σχολής. Ο χαρτογραφημένος εγκέφαλος είναι ο χάρτης των ορατών και των αοράτων. Τα διαμερίσματα της αντίληψης, οι βαθμίδες της νόησης, η μεθοδολογία της εξονυχιστικής ανάπτυξης συνιστούν κεφάλαια διερμηνείας της ίδιας μας της λαβυρινθώδους ατομικότητας. Ο πανικός παραμονεύει την ψυχή εκεί ακριβώς που όλα φαίνονται στην κυριολεξία του όρου ρόδινα. Λαμβάνοντας κατ΄ εξοχήν υπόψιν τα τελευταία πορίσματα της νευροεπιστήμης, ο καταξιωμένος Ρίτσαρντ Πάουερς διδάσκει μυθοπλασία υψηλών αποστάξεων. Ένα ικανό μέρος του σοπενχαουερικού κόσμου ως Βούλησης και ως Παράστασης εκτίθεται πολλαχώς. Κοντολογίς, η αφήγηση αποσκοπεί στην ηδονική καλλιέργεια μιας στοχαστικής ανάγνωσης.
5. Στρατής Χαβιαράς, Άχνα, Εκδόσεις Κέδρος.
Αν «το μυθιστόρημα είναι ένας θάνατος», όπως έχει ήδη διδαχθεί στο πολύτροπο κέντρο των Παρισίων, διηγητικές πράξεις σαν τη διηγητική πράξη της Άχνας συνιστούν εμμέσως πλην σαφώς επαναφορά βίου. Το εγώ μαθαίνεται μέσα από το Άλλο, μέσα από το φασματικό Αυτό, μέσα από το επινοημένο, ασφαλώς ιαματικό Νυν της γραφής. Η πραγματικότητα προσεγγίζεται συνεπώς άλλη μια φορά με τα σύνεργα της απόλαυσης, όπως θα μας υπογράμμιζε η λακανική φορά των πραγμάτων.
[Το έργο είναι του Δήμου Σκουλάκη, σημαντικού ζωγράφου που έφυγε από τη ζωή τον φετινό Δεκέμβριο.]
