Εύα Στεφανή, Τα μαλλιά του Φιν, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2014
Τα Μαλλιά του Φιν της Εύας Στεφανή είναι από κείνα τα βιβλία που δεν ξέρεις τι ’ναι. Τριάντα εφτά σελίδες όλες κι όλες, μ’ είκοσι οχτώ κειμενάκια, μερικές αράδες το καθένα. Θα ήταν ποιήματα, άμα ήταν γραμμένα σαν ποιήματα –μα δεν είναι (και κατά κάποιον τρόπο είναι). Θα ’ταν σουρεαλιστικές ζωγραφιές, ή εικόνες σ’ ένα πολύ-πολύ παράξενο παιδικό βιβλίο, άμα ήταν καμωμένα από χρώματα κι όχι από λέξεις (αλλά το κάθε κείμενο κρατάει κάτι από τη ζωγραφιά που θα μπορούσε να ’ναι). Είναι πολύ προσωπικά, μα δε θα ’θελα η συγγραφέας να μου τα εξηγήσει, και προτιμώ να φαντάζομαι εγώ για το καθένα τι μπορεί να σημαίνει. Οι λέξεις τους είναι απλές όπως των παραμυθιών, και υπάρχει πράγματι μια παιδικότητα σ’ όλες αυτές τις στιγμιαίες ιστορίες που δεν είναι ιστορίες, στα Μαλλιά του Φιν – μια παιδικότητα (και μια σκληράδα, συχνά και κάτι υπόκωφα σπαραχτικό), μα τίποτε παιδικό. Με τον τρόπο τους είναι μαγικές, αν και δε θα μπορούσα να κάτσω να σας εξηγήσω ακριβώς το λόγο που κανείς τις διαβάζει μαγεμένος. Στον πνιγηρό αέρα της τετριμμένης καθημερινότητας, η κυρία Στεφανή δωρίζει στον αναγνώστη είκοσι οχτώ ανάσες φαντασίας. Να μία, η ομότιτλη της συλλογής:
«Δειλά δειλά φύτρωσαν στην αυλή μας τα μαλλιά του Φιν. Είναι κίτρινα και ψηλά σαν στάχυα. Δεν τα ποτίζουμε πολύ για να μη μαλακώσουν. Τα απογεύματα σκαρφαλώνουμε πάνω τους και πλέκουμε κοτσίδες. Μερικοί κρύβονται πίσω από τις τεράστιες αλογοουρές και λένε μυστικά. Όταν βρέχει τα μαλλιά του Φιν ζαρώνουν και μπερδεύονται. Βγαίνουμε τότε με σκληρές βούρτσες και χτενίζουμε την αυλή».
Και άλλη μια, «Πρωτοχρονιά» ο τίτλος της:
«Πρωτοχρονιά και δεν έχουμε βασιλόπιτα. Είναι όλα κλειστά. Προσφέρω το αριστερό μου στήθος που είναι ζεστό σαν τσουρέκι. Ο μπαμπάς το χαράζει με το μαχαίρι. “Του Χριστού, του φτωχού, του σπιτιού, του μπαμπά, της μαμάς, του αδερφού, της αδερφής. Και του χρόνου να ’μαστε καλά”».
[Ζωγραφική της Andrea Kowch.]
