Το όνειρό μου φρέαρ…
Χρόνια τ’ όνειρό μου είν’ ένας ανελκυστήρας, ανοιχτός ολούθε, που μ’ ανεβάζει με ταχύτητα ιλιγγιώδη στους ουρανούς. Κολλημένος εγώ με τα επίγεια, ξυπνώ απ’ την τρομάρα τέτοιας μακαριότητας…
Τα τελευταία χρόνια (που όλοι αποκαλούμε τόσο επιπόλαια «της κρίσης» κι εννοούμε οικονομικής, βεβαίως…) ο ανελκυστήρας έχει αντικατασταθεί από ένα φρέαρ το οποίο φέρει εντός του (κι αυτό διότι είναι ομφαλοδεμένο με τρόπο υπόσκαφης εκκλησιάς) εικόνες, με πρώτη και καλύτερη εκείνη του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη που κρατεί την κεφαλή του κομμένη. Παραδίπλα, κεριά που το καθένα είναι κι από ένα πρόσωπο: οι πάσης φύσεως άστεγοι, όσοι δεν άντεξαν και «βούτηξαν στο κενό» (ξέρεις, το τρομερότερο κενό δεν είν’ αυτό εκεί έξω…), τα πιτσιρίκια που τη βγάζουν μ’ ένα ψίχουλο στο σχολειό και άλλοι πολλοί…
Κι εγώ, αυτός που σαν το κερί λιγοστέψει μες στο νερό του φρέατος, κάνει να το βγάλει έξω απ’ τ’ όνειρο – όπου το ύδωρ το ζων…
Στέφανος Ορνός
[Με αφορμή τον διαγωνισμό μικροδιηγήματος, γνωστοί συγγραφείς μάς στέλνουν και δικά τους κείμενα ζητώντας να μείνουν εκτός συναγωνισμού, προκειμένου να μη στερήσουν τη βράβευση από νεότερους συναδέλφους τους. Τα διηγήματα αυτά δημοσιεύονται για την ώρα με ψευδώνυμο, τα ονόματα των συγγραφέων τους όμως θα αποκαλυφθούν μαζί με τα αποτελέσματα. Υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να αποστείλετε τα δικά σας μικροδιηγήματα έως τις 8 Δεκεμβρίου. Ήδη οι συμμετοχές είναι αρκετές!]
