Aγαπημένε,
πικρά τα αντίδωρα προτού σε συναντήσω.
Σε κρύβαν οι μάντρες του καλοκαιριού
και οι μακρείς χειμώνες.
Και εγώ ύφαινα του πουκαμίσου σου τη φορεσιά
με επίδοξους μνηστήρες.
Στον ένα φόραγα το λόγο σου,
στον άλλον μέρος της καρδιάς σου,
στους άλλους, τους περαστικούς, το δήθεν χάδι.
Όμως εσύ δεν ήσουνα.
Και σκάλιζα στίχο το στίχο τη μορφή σου,
υψώνοντάς της απουσίας σου γλυπτό
σε παραδείσου δόξα.
Προφάνηκες με χρώμα Φθινοπώρου.
Στο εσπέρας της ζωής μου
ανέτειλες ανέσπερο το φως.
