Ο Στέργιος Τσακίρης συνομιλεί ποιητικά με την Αναστασία Γκίτση. Τον κοινό εικαστικό τόπο που αναζητά ο διάλογος αυτός, έρχεται να δημιουργήσει η τρίτη της “παρέας”, η εικαστικός Βίλλυ Γούσιου. O ένας δημιουργός συμπαρασύρει τον άλλον σε μια εκ προοιμίου καθορισμένη καλλιτεχνική δημιουργία που, μέχρι να ολοκληρωθεί, έχει μεταλλαχθεί σ’ενα πεδίο δράσης λέξεων και σχεδίου το οποίο δεν ανήκει αποκλειστικά στον ένα αλλά και στους τρεις μαζί.
Στον Στέργιο Τσακίρη
BLUE I
Το νου σου στην απεραντοσύνη!
θα ανοίξει ο καιρός
σαν τη θάλασσα
-ολόγυρα του κύματος
καταμεσής ο Μάρτης-
Στο χέρι
στο χέρι
στο χέρι
να σαλεύει ο ήλιος σου
άγαλμα μη μένεις!
Στην απεραντοσύνη
ο ήλιος σου
ολούθε
του γαλάζιου.
BLUE II
Ήρθε η άνοιξη;
Άνοιξε η παλάμη σου
ή παρέμεινε κλειστή
στρείδι Αστροπαλιάς
σου μάτωσε το νύχι;
Ολούθε των καρπών
τέσσερις Μάρτες
μαρτυρούν
το ένα του αθώου.
ήρθαν βροχές στο μπαλκόνι μου
κι άνοιξη έρχεται ακόμα.
Αναστασία Γκίτση/Provence 2013
Στην Αναστασία Γκίτση
WHITE I
Το άπειρο
μέσα σου βρίσκεται
όπως θεός
και μη θεός.
Εκεί φωλιάζει.
Την Άνοιξη
την Άνοιξη
γεννιέσαι
και πεθαίνεις.
Και ξανά-
«συν Αθηνά…»
στον νου σου μόνο!
WHITE II
Το φως
το φως
δεν κρύβεται
δεν χάνεται.
Μέσα σου σιγοκαίει.
Κι αν είσαι αθώος
σύντομα
οι ύπεροί σου θα καρπίσουν.
Μάρτυρας βασικός η θάλασσα.
Άνοιξη πάντα έρχεται.
Τον ήλιο σου
κατάματα
γιατί δεν αντικρίζεις;
Θεσσαλονίκη. 14 Μαΐου 2014