Πόσο βαρύς ο χρόνος
Πόσο βαρειές οι ώρες και γυρίζουν
Άπραγος στέκεσαι στο γυάλινο θέατρο
και Bλέπεις
Βλέπεις
Πόσο το γέλιο
Πόσος κι ο πόνος
Κι όλα αποστάζουνε το χάλκινο δρόμο
μαζί και Μακριά
Μακριά
Σαν φεύγουμε σε κάτι ταξίδια
Πάντα μυστήρια κι ανάρμοστα
Αδιάφοροι για φίλους και δικούς
Πάλι μετά τις νύχτες στις σκεπές
Παντέρημοι κι αναίσχυντα γυμνοί
Κερνάμε τα όνειρα βλέμματα
Που βουρκωμένα χάνονται
Χωρίς απόδοση
και Τέλος
Τέλος
Θεόφτωχοι επιγνώστες
Των σταθμών και των συννέφων
Παραδομένοι κι ήρεμοι πια
Στην αντίληψη του απρόσιτου
Στο συρμό των δουλικών αναστιγμών
Χανόμαστε θα ‘λεγε κανείς
Μα εμείς ίσα που ξεχάσαμε
Πως ζούμε αργοπεθαίνοντας
Κι όσο να πάρουμε μαζί
Ρολόγια κι οδοδείκτες κι εποχές
Τυφλά βαδίζουμε
Συλλαβιστά ψηφίζοντας
Τις υποσχέσεις
Τις χαρές
Τη δειλινή μας θέληση
[Πρώτη δημοσίευση.]
