α΄
Στο χείμαρρο μιας ξηρασίας πνίγομαι
Ακατανόητο ατύχημα ή έγκλημα που συγκαλύπτω
Συμβαίνει ό,τι σήμαινε κάποτε διαχείριση πίστης,
κι ό,τι σημαίνει έκτοτε επιτήδεια δίκτυα
Το καθήκον έχει σχήμα απόγνωσης.
Η θάλασσα μου είναι μια κερδοφόρος αλυκή
Οι στεριές μου συντηρούν πανάκριβο μίσος
Εύγεστες ποικιλίες φόβου
Μερίδες θανάτου
β΄
Οι σκιές στο παράθυρο είναι αναστεναγμοί Κενταύρου
Και των αγίων ακούγονται τα πέταλα στο δώμα
Ατμοί φτεροκοπούν οι κεκοιμημένοι στα σύννεφα
Μου λένε, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει έτσι
Μα κρίνουν αρνούμενοι τις αιτιάσεις
Κι΄ ύστερα μεταφέρω ό,τι συλλέγει η άσφαλτος
Φωνές πηγαίνουν δίχως φως, δίχως πολυμήχανα δάκτυλα
Ο λόγος∙ ό,τι έχει εξοκείλει στα ρηχά των υποσχέσεων
Για την άβυσσο ούτε λέξη
Πολύκλωνη ευφορία κρατάει στα φυλλώματα
γ΄
Εικόνα συστρέφεται επί τόπου
Κατάρτι αθάνατου υψώνεται, ξεπερνά το βράχο,
τα καλώδια των δικτύων, τον χαμηλό ορίζοντα,
εκσπερματώνει στο χάος
Κάθε φορά ένας σπόρος εγκαταλείπεται στη μοναξιά
Κάθε φορά η θάλασσα κεντά θρύμμα κοράλλι στην άμμο
Δεν μπορεί να κρυφτεί η συντριβή ενός θαύματος
Η θύελλα είχε φτάσει πάλι εχθές
ως τα χείλη μου
δ΄
Οι συνθήκες, ούτε καν επιλογή που προδίδει
Ό,τι επιτρέπει ο βιασμός
Το θαύμα υστερεί απέναντι στα γεγονότα
Οι θυσίες γίνονται ευκαιρία διαπραγμάτευσης
Κι εγώ γνωρίζω τη μοναδικότητα μου
Πως οι επιθυμίες μου ορίζουν τις ενέδρες
Πως η λογική μου είν΄ ο φόβος στην
ύφανση του θεού
ε΄
Η μέρα γίνεται ρωγμή στο σώμα της ιδέας
Η ιδέα καταλήγει μηχανισμός απόκρυφων
Μια πληγή αγριεμένη θάλασσα η οδύνη μου
Των ηφαιστείων κίνηση κυκλωτική
Δίνη από μάγμα που δεν αντιστρέφεται
Περίπλοκη σύγκρουση συμπαρασύρει τις στεριές
Έγνοια υδρογείου τo μπαλκόνι μου
Αλλά και η έδραση δεν ήταν ποτέ ουδέτερη, κυρίως
κατά την ετήσια πανήγυρη των ραδικιών
Τα δεδομένα, μια έννοια που κρίνεται συλλαβή
προς συλλαβή, στιγμή προς στιγμή
Οι ανάγκες μου είναι το μάτι του θεού
Τι θα μπορούσε άραγε να οξύνει
την όσφρηση των λέξεων
ς΄
Βασίλεμα∙ γεμίζουν με χαλκώματα τα νερά
Ως τα χείλη βυθίζεται η ακτή
Κι ο Ισθμός με την ολόξανθη κόμη θα ριχτεί
στις καύσεις του Σαρωνικού πριν διαφύγει στο Ιόνιο
Εδώ αλλάζουν έννοια τα λαχούρια του ορίζοντα
Ώχρες του χρυσού, ένα ακόμη ολοκαύτωμα και
το γαλάζιο λασπώνει στην αιμορραγία της μέρας
Ο ήλιος σωριάζεται ρευστός καθώς του στρώνουν
τα βουνά να βγει η νύχτα.
Αύριο πάλι
