Μετάφραση: Δημ. Π. Μανώλος
Η ζωή είναι απλή και χαρούμενη
Ο καθαρός ήλιος κουδουνίζει μ’ έναν γλυκό θόρυβο
Κατασιγάζουνε οι ήχοι απ’ τις καμπάνες
Από το πρωί το φως διασχίζει τα πάντα
Το κεφάλι μου είναι μια λάμπα αναμμένη
Και η κάμαρα όπου κατοικώ είναι φωτισμένη επιτέλους.
Μια μόνη αχτίδα αρκεί
Ένα μόνο ξέσπασμα γέλιου
Η χαρά μου που το σπίτι ταράζει
Κρατά εκείνους που θα ήθελαν να πεθάνουν
Από τις νότες ενός τραγουδιού
Τραγουδώ φάλτσα
Α! πόσο είναι αστείο
Το στόμα μου είναι ανοιχτό σε όλους τους ανέμους
Εξαπολύω παντού τρελές νότες
Που εξέρχονται δίχως να γνωρίζω πώς
Για να φτάνουν σε άλλα αυτιά
Ακούστε δεν είμαι τρελός
Γελώ στη σκάλα χαμηλά
Μπροστά απ’ την ορθάνοιχτη πόρτα
Στον σκορπισμένο ήλιο
Στον τοίχο ανάμεσα στο πράσινο αμπέλι
Και τα χέρια μου προς εσάς απλώνω
Σήμερα είναι που σας αγαπώ.
[Αργοπορημένα πληροφορηθήκαμε σήμερα τον θάνατο του φίλου ποιητή και μεταφραστή Δημήτρη Π. Μανώλου (1962-2014). Ως μικρό μνημόσυνο δημοσιεύουμε εδώ μια ανέκδοτη μετάφρασή του.]
