Το σώμα του νεκρού – μην το ξεχνάς, μην το σκοτώνεις ακόμα μια φορά, μην το αφήσεις να εκπέσει για μια ακόμα φορά – είναι αυτός ο ίδιος ο νεκρός, δεν είναι ένα αντικείμενο. Μολονότι σήπεται είναι καθαρό σαν το νερό και πολύτιμο σαν το οξυγόνο. Έχει παραδοθεί στα χέρια των συγγενών, των φίλων, των εχθρών, του κόσμου, χωρίς καμία αντίσταση. Χρήζει κηδείας και μνήματος.
Όταν σε βαραίνει η μελαγχολία, πρόσεξε, μην πιάνεσαι αδιάκριτα από τους ανθρώπους, θα τους πνίξεις, θα τους βουλιάξεις. Αυτοί για να σωθούν θα σε κλωτσήσουν και όταν θα σε εγκαταλείπουν θα τινάζουν από τα πόδια τους τη σκόνη, τα τελευταία ίχνη της αίσθησής σου πάνω τους.
Όταν σε βαραίνει η μελαγχολία, πρόσεξε, λυπήσου αυτούς που νοιάζονται για εσένα, μην τους φέρεις καμία αντίσταση και θα δεις, καθώς θα σε σηκώνουν, με τον τρόπο που αυτοί μπορούν και γνωρίζουν, θα έχεις απότομα ελαφρύνει.
Τη μελαγχολία την είδα πρώτη φορά κατά πρόσωπο όταν ήμουν παιδί. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας που διαμέναμε ήταν ένα ψιλικατζίδικο που το κρατούσε ένας νεαρός γύρω στα τριάντα. Χαρακτήρας ήπιος και ευγενικός, συνάμα συνεσταλμένος και λιγόλογος. Μετά από μία περίοδο κανονικής λειτουργίας του μαγαζιού, στο οποίο μπαινόβγαιναν οι ένοικοι των γύρω πολυκατοικιών και κυρίως η μαρίδα της γειτονιάς, τα προϊόντα που διακινούσε άρχισαν προοδευτικά να σπανίζουν ή εξέλιπαν πλήρως. Το σύνθημα είχε δοθεί σε εμάς τα παιδιά. Ο ψιλικατζής τρελάθηκε. Τρέξτε αρπάξτε τσίχλες, καραμέλες, γαριδάκια, δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν αντιδρά. Πήγαινα και εγώ. Στεκόταν στην καρέκλα του αραχλιασμένος, με πρόσωπο αξύριστο και ανέκφραστο, μουγγός. Τον τελευταίο καιρό, πριν τον πάρει το ασθενοφόρο, παρέμενε νυχθημερόν ακίνητος στην καρέκλα του, αδυνατισμένος, με πέτρινη όψη, ενώ ο ημιυπόγειος χώρος του καταστήματος εξέδιδε την αποφορά της κλεισούρας και της παραμελημένης του ύπαρξης. Είπαν πως τον είχε εγκαταλείψει η αρραβωνιαστικιά του. Μάλλον τον είχαν εγκαταλείψει πολύ περισσότεροι. Ένα ασθενοφόρο, μιαν ημέρα συνηθισμένη, πέρασε και τον πήρε.
Αθήνα, 26 Ιουνίου 2014
[Πρώτη δημοσίευση.]
