frear

Το Φρέαρ μιλά για την ποίηση: Άννα Γρίβα και Αλέξανδρος Μηλιάς

Ποιήτριες και ποιητές που ανήκουν στον κύκλο του περιοδικού, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, έγραψαν στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία τη δική τους ερμηνεία για την ποίηση:

Ενα παιχνίδι είναι – της Άννας Γρίβαgriv-thumb-medium

Αντί να δώσω εγώ την απάντηση, παραθέτω απόσπασμα της επιστολής που έλαβα πριν χρόνια από αγαπημένο πρόσωπο, ενώ νοσηλευόταν επί μακρόν με ανίατη ασθένεια:

«Η μέρα δεν περνάει. Κι εγώ που με ξέρεις πως δεν μιλάω πολύ και είμαι δύσκολη ως άνθρωπος, πρέπει να βρω άλλους τρόπους για να τα καταφέρω. Αρχισα λοιπόν να γράφω ποιήματα. Μπορεί να γελάσεις αν τα δεις, αλλά δεν θα με νοιάξει καθόλου! Με ένα χαρτί κι ένα μολύβι μπορώ να σκαλίσω όλα τα πράγματα που βρίσκονται μέσα μου θαμμένα τόσα χρόνια.

Γράφω συνέχεια για πουλιά και ουρανούς και δάση. Μάλλον επειδή αυτά μου λείπουν. Είναι περίεργο, τα διαβάζω μετά στη “συγκάτοικο” και κλαίμε. Εκείνη λέει πως επειδή είμαστε σε αυτή την κατάσταση, συγκινούμαστε εύκολα, άλλοτε δεν θα μας επηρέαζαν καθόλου τέτοια χαζά στιχάκια. Δεν συμφωνώ μαζί της.

»Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος είναι ευαίσθητο πλάσμα, τίποτε άλλο δεν θέλει τελικά, από το να ονειρεύεται και να νοσταλγεί αυτά που έχασε. Και ξέρεις κάτι; Δε χρειάζεται να πεθαίνει κανείς ή να έχει στερηθεί την ελευθερία του για να νιώσει αυτή την απώλεια. Πάντα υπάρχει κάτι που έχουμε χάσει, ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να νιώσει νοσταλγία για κάτι, και ας μην ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό.

»Μπορεί τελικά όλοι να ψάχνουμε τον καλό μας εαυτό, που τον έχουμε χάσει, μέσα στη βαβούρα του κόσμου και τις ανούσιες συναναστροφές. Ισως είναι καλύτερα να μην τα αναλύω πολύ, ίσως αν σου γράψω κανένα ποίημα να τα λέω πιο καθαρά! Μη νομίζεις πως το παίζω ποιήτρια, ένα παιχνίδι είναι. Καλό είναι το παιχνίδι, τα παιδιά μέσα από τα παιχνίδια μαθαίνουν τόσα πράγματα, γιατί όχι κι εμείς;».


mil-thumb-mediumΕναντίωση στη φθορά και το θάνατο – του Αλέξανδρου Μηλιά

Αν η δημιουργική φαντασία και το αίτημα της ελευθερίας, η εναντίωση στη φθορά και το θάνατο, η ομορφιά και η συγκίνηση που υπερβαίνουν τα δεδομένα, κάθε φορά, όρια του χώρου και του χρόνου φιλοδοξούν να πλησιάσουν, στο όνομα της ποίησης, μια θέση πληρότητας και ολοκλήρωσης, η θέση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει την ύλη και τις αισθήσεις.

Το άυλο της γραφής, αυτή η διαρκώς ελλείπουσα σωματικότητα, η αδυναμία της ποίησης -ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν φτάσει- να συνιστά συγχρόνως γεγονός και δημιουργία με όρους της απτής ζωής, συγκροτούν ένα επιπλέον πάθος και πένθος, που έρχεται να προστεθεί στις πιο κρίσιμες επιθυμίες και απώλειες.

Πρόκειται για μια αδύνατη επιθυμία, γεννημένη από το ίδιο το σώμα των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, το οποίο συνεχώς ψηλαφά και αποκαλύπτει τον παλμό ενός ματαιωμένου κόσμου.

Ομως το ονειρικό στοιχείο που ανασαίνει και μεταδίδει ρίγος αισθήσεων, οι σκέψεις και οι συνειρμοί που σπάνε την αλυσίδα του προβλέψιμου, η συνομιλία των ζωντανών και των νεκρών, οι εικόνες πεταλούδες στο πυρό ή μαύρο φως του ήλιου, ακριβώς από το συνολικό αυτό πάθος και πένθος ζωογονούνται, από την ανεκπλήρωτη, σφοδρή και ανίερη φιλοδοξία της γραφής. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι πώς θα καταστεί η ποίηση ανώδυνη και εύκολη, αλλά αν και πώς αυτή η δύναμη της αδυναμίας, η δύναμη που συχνά πορεύεται διά μέσου πυράς και σκιών, ιδίως σήμερα, αν και πώς η δύναμη αυτή μπορεί να αντέξει, κι αν μπορεί να αγγίξει, έστω και λίγο, την τροχιά των πραγμάτων.

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη