Στο μυαλό ο Ρόμπερτ Βάλζερ. Ο Σάλιντζερ. Ο Χουάν Ρούλφο.
Όμως εδώ δεν είναι το Μεξικό, ούτε κάποιο ησυχαστήριο στις χιονισμένες πλαγιές της Ελβετίας. Κι ας οργίζεσαι κι εσύ με τους δημοσιογράφους. Εδώ η Ιστορία σε αρπάζει από τα μαλλιά. Να διστάζεις να μιλήσεις. Κλείνεσαι σπίτι. Ασφυκτιάς. Βγαίνεις έξω, παίζεις μπουνιές με τις εικόνες. Ξανακλείνεσαι. Για να σκοτώσεις την ώρα επιστρέφεις στο παρελθόν. Πως πέρασε ο καιρός; Τι είναι αυτά τα σημάδια; Λες θα κάνω γενική. Σωρός τα πρόσωπα. Τόσα χρόνια μαζεύτηκαν πολλά. Αρχίζεις να ξεσκαρτάρεις. Φωτογραφίες, άχρηστα διακοσμητικά, μια μπάλα ξεφουσκωμένη και λόγια, πολλά λόγια. Αρχίζεις να σκηνοθετείς. Εσύ έλα μπροστά, στον κεντρικό ρόλο. Εσύ κάθισε εδώ κοντά. Κι εσένα να ακούγεται μόνο η φωνή σου. Περνάει κι άλλος καιρός. Αρχίζει να μπαίνει μία τάξη. Κάποια στιγμή κουράζεσαι και κλείνεις τα χαρτιά. Επιτέλους ξεμπέρδεψα. Κοιτάζεις γύρω σου, τα ίδια πρόσωπα κι ακόμα περισσότερα. Γελάνε μαζί σου τρανταχτά. Πετάγεσαι έξω έντρομος και το φως σού κλείνει τα μάτια.
