Εἶδες τόν ἀδελφό σου;
Εἶδες τόν Θεό σου
Θά βγάζουμε πάλι ἔξω στόν δρόμο τίς καρέκλες. Θά καθόμαστε ὁλόμόναχοι. Δέν θά ἔρχεται κανείς.
Θά προσπαθοῦμε νά μή σκεπτόμαστε ἐκείνους πού θά στριμώχνονται ὁλόγυρά μας.
Δέν θά ἔρχεται κανείς νά μᾶς ἐπισκεφτεῖ ἐκτός ἀπό αὐτούς. Δέν θά ἐπισκεπτόμαστε κανένα. Δέν θά ἔχουμε καμιά περιέργεια καί τίποτα νά ποῦμε.
Θά παλεύουμε, ἄν καί ἀνεπιτυχῶς, νά τραβήξουμε τά στιλέτα ἀπό τό στέρνο μας. Ἀλλά οἱ ἄλλοι θά μᾶς τά βυθίζουν μέ κάθε εὐκαιρία πιό βαθιά. Ὄχι ἀπό τήν κακία τους οὔτε γιά τήν δική μας κακία, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίζουν πόσο μόνοι ὑπῆρξαν κι αὐτοί ὅταν ἔβγαζαν ἔξω στό δρόμο τίς καρέκλες γιά νά καθήσουν ὥς τήν ἄλλη μέρα.
Θά συρίζουν σάν ἀκρίδες κρεμασμένες ἀπό τά αὐτιά μας: «Νά, γιά νά μάθεις!», «Ἦρθε ἡ σειρά σας!» κι ἄλλα παρόμοια.
Θά μᾶς σπρώχνουν νά μᾶς πετάξουν ἀπό τίς καρέκλες γιά νά κάτσουν αὐτοί. Θά τούς δαγκώνουμε, θά τούς κλωτσᾶμε ἀλλά, ἀσώματοι καθώς θά εἶναι, δέν θά καταφέρνουμε τίποτα.
Ἡ ζωή μας στίς καρέκλες ἔξω θά εἶναι μιά ἀδιάκοπη ἄσκηση θάρρους. Ὅσοι «τά παρατήσανε», δέν θά μᾶς ἐνδιαφέρουν καθόλου.
Ὅσο πιό βαθιά μᾶς χώνουν τά στιλέτα οἱ ἄλλοι, τόσο πιό πολύ θά στρεφόμαστε πρός ἐκείνους πού συνεχίζουν νά προσεύχονται χωρίς καμία συνδρομή εἰκόνας καί χωρίς καμία συνδρομή ἰδέας. Ἀκατάπαυτα θά δοκιμάζουμε νά τούς μιμηθοῦμε.
Δέν θά ζητᾶμε τίποτα, γιατί ἡ φαρμακερή μας πείρα ἀπό ὅλα τά ἀναρίθμητα πού δέν διαρκοῦν θά μᾶς ἔχει μάθει πώς ὁ Θεός δέν εἶναι σελίδα γιά «Ζητεῖται». Ἄλλωστε δέν θά ξέρουμε πῶς νά ἐκφράσουμε τό παραμικρό.
Καμιά δικαίωση δέν θά μᾶς ἀπασχολεῖ. Οὔτε κἄν νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τούς ἄλλους θά ζητᾶμε, ἀφοῦ πάντα τό γνωρίζαμε πώς μιά μέρα θά γίνει αὐτό. Ὅλα θά εἶναι ἐρείπια καί θά πρέπει νά μείνουμε σφηνωμένοι ἀνάμεσά τους, λαχταρώντας νά ἐλευθερωθοῦμε.
Θά ἔρθει ἡ ὥρα πού τά ἐρείπια θά σωριαστοῦν γιά νά διαλυθοῦν ἐντελῶς. Τότε θά ἐξαφανιστοῦν καί οἱ ἀσώματοι ἄλλοι. Θά μείνουμε ἀκόμα πιό μόνοι, τόσο πού κάθε φόβος καί κάθε εἴδους φαντασία νά ἀπαλειφθεῖ ἀπό τή μοναδική μας λέξη.
Μόνοι
Θά βγάζουμε ἔξω τίς καρέκλες πάλι. Θά περιμένουμε ὅσο ἀτέλειωτα χρειαστεῖ, ὥσπου οἱ γείτονες νά βγοῦν κι αὐτοί μέ τίς δικές τους. Οἱ ζωντανοί γείτονες.
Μόλις τούς ἀντικρίσουμε, ἀπό τά πιό μύχια βάθη, κάθε λογῆς λησμονημένα δάκρυα θά ξαναγυρίσουν :
Τῆς ἀπώλειας καί τῆς ἐπανεύρεσης, τῆς πικρῆς ἐπίγνωσης καί τῆς ἀγωνίας μήπως …γιά ἕνα τόσο δά ἀσήμαντο «τό παιγνίδι ξαναρχίζει», τῶν πιό ἀγαθῶν ὑποσχέσεων καί τῆς πιό ἀμετάπειστης ἐλπίδας πώς …«αὐτή τή φορά ἡ μετάνοια θά εἶναι γιά πάντα».
Ἴσως μᾶς ἀντικρύσουν κι αὐτοί.
[Από το βιβλίο Εξόριστες φωνές. Στοχασμοί και Ιστορίες 2006-2012, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός.]
Νατάσα Κεσμέτη
