Θέλησα να δω τον κόσμο καθαρά,
έκανα μακρινούς περιπάτους και σε ζητούσα,
κάτω απ’ τα χλωμά φεγγάρια της Μονμάρτρης,
στην πλανητική σκόνη του Βερολίνου,
ανάμεσα στους αττικούς κίονες,
στους υδάτινους κήπους, πόσα και πόσα πεσμένα γύρω μου φύλλα
της μοναξιάς που είναι φτιαγμένη από σένα.
Συνάντησα φλεγόμενα σώματα,
τα είδα να δονούνται στους δρόμους του χρόνου,
κάποιος ήταν σίγουρος πως ήσουν κόρη αρχαϊκή ή πεταλούδα,
άλλος σε είπε σύννεφο ή κύμα,
ο πιο τρελός απ’ όλους είπε ήσουν μήλο για δάγκωμα ή πορτοκάλι.
Περνούσε κι ένας που είδε τα τείχη του παλιού κόσμου
να γκρεμίζονται μέσα στο βλέμμα σου,
έκτοτε καταγράφει τις ματωμένες φάσεις της Σελήνης.
Εσύ, άλλη μια όψη της έκλειψης, έσβηνες απαλά τον ερχομό σου
σε νύχτες πανκ έκστασης σύναζες τους υπηκόους σου,
μαζί κι εμένα, πλάσματα της νύχτας, ηττημένοι πρίγκηπες
που ξεβραζονται με το πρώτο φως στους αιώνιους βράχους.
Εκεί ένα πρωί o ξένος μας είπε την ιστορία του.
Μιλούσε σε μια αρχαία γλώσσα.
Στα μαλλιά του είχαν φωλιές τα πουλιά.
Σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου
οι άνθρωποι ακόμη προσπαθούν να πουν το τραγούδι τους,
οιμωγές βγαίνουν μόνο από σπασμένα λαρύγγια
και μαύρα νανουρίσματα στοιχειώνουν το λιμάνι.
Φαντάστηκα τότε μια απέραντη γυμνή γη
και χιλιάδες αποδημητικές ψυχές να χορεύουν
κάτω από τα πεθαμένα αστέρια,
όπως εμείς ακούγοντας Smiths
ένα νωχελικό απόγευμα στο Αμβούργο.
Είδα τα φορτηγά πλοία γεμάτα ελπίδες παμπάλαιες,
προσπαθώντας να κρατήσω μέσα μου εκείνο το ελάχιστο φως,
ένοιωσα πως μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα.
Μα τώρα ειναι πλέον αργά,
ό,τι πρόκειται να έρθει διστάζει μέσα στον φόβο
γίνεται σώμα δικό σου και πόνος μιας γέννησης.
Όταν ο ήλιος σβήνει δεν υπάρχει άλλος δρόμος,
πρέπει ν’ αναζητήσεις την αληθινή σου πατρίδα στην πιο αθώα στιγμή
πρέπει ν’ απλώσεις το χέρι σου στον μίσχο ενός κορμιού,
αφήνοντας μια φλέβα τρυφερότητας να εκραγεί μες στα σπλάχνα του άλλου.
Τα πρόσωπα που αγάπησες θα σου φανερώσουν την ουράνια βεντάλια.
Κι ακόμα να θυμάσαι πως βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στην ομορφιά της αποκάλυψης
υπάρχει κάτι που θα σε πληγώνει για πάντα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Zωγραφική: ©Gabriel Pacheco. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
