1.
κι όμως, και μετά τον θάνατο πιο παλιοί από μένα θα είναι οι προηγούμενοι νεκροί. τα στρώματα της Γης σαν βιβλίου σελίδες πυκνογραμμένες, σχεδόν κατάμαυρες, εκατομμυρίων ανθρώπων τα χαρακτηριστικά αγωνίζονται να σκεπάσουν, να σβήσουν, να μην τ’ αφήσουν να ξαναϋπάρξουν. αγωνίζονται μες στα χώματα πολλών λαών να εξαφανίσουν τα στη Γη κάποτε από πάνω αγκομαχητά, τα πατήματά τους τα δύσκολα, τις ιδέες τους τις κενές, τις άχρηστες. σαν βιβλίου σελίδες.
2.
μακριά από τους ανθρώπους, μ’ ένα ακόμη σκυλί ερωτευμένος, με των ζώων μόνο τα βλέμματα δικά μου, με των αλόγων τους λαιμούς σαν γυναικών πάνω μου, με των ελεφάντων τα ερωτικά τραγούδια, τη γλυκύτητα των κινήσεων, των συγκινητικών τους επιστροφών. μακριά από τους ανθρώπους, με πολύ πια πολύχρωμα σημαιών τα πάθη, με πολύ πιο αθώων τρόπων την αθανασία, εκεί όπου τα παιδιά κι από τα παιδιά καλύτερα, με τις ψυχές τους καθόλου από πριν ακόμα κι από τη γέννησή τους μπερδεμένες.
3.
μόνο η μνήμη, τελικά, είναι τελείως δική μου. μόνο η μνήμη. σαν ένας μεγάλος αετός συνεχώς στον αέρα προς όπου θέλει μόνη της πια πετάει, λόγο για να μου θυμίζει πράγματα δεν έχει, μόνο την εναέριά της πορεία ωραία η ίδια από μέσα της θαυμάζει, η μνήμη. αετός νάρκισσος που αυτά που στοχεύει τα καλύτερα, τα πιο απροστάτευτα θηράματα είναι, τα πιο έρημα. μέρες και ώρες και στιγμές που κι εγώ τότε ήμουνα χωρίς νόημα.
4.
αλλά και πόσα ξεχνώντας πόσο πιο καλά, πόσο πιο ήρεμος, πόσο πιο πλήρης στο παρόν, από τόσα δύσκολα το πλοίο αυτό το επίμονα αβύθιστο, ανάλαφρο, απαλλαγμένο. δηλαδή χωρίς νύχτες σχεδόν στο πέλαγος η ζωή μου, Νορβηγία με ήλιο συνεχώς, κι αυτόν αβύθιστο, βόρεια χώρα τα χρόνια μου σε πάγους δίπλα ζεστά, κοντινά, κοντινά μου πάντα. ξεχνώντας ολόκληρων ηπείρων μέσα μου τη φασαρία, τα πάθη, την αγριότητα, τον παράλληλο μ’ εδώ πολύ κόσμο.
5.
ένα πηγάδι ανεμοστρόβιλος εικόνων που με τραβάει και με βυθίζει μέσα του. κι η δεκαετία του ’50 βυθός του για μένα, χρώματα έντονα και θολά ταυτόχρονα, το χέρι του πατέρα μου στο χέρι μου, και γλέντια πολλά γύρω μου, άνθρωποι μεγάλοι τρελοί, καταχαρούμενοι. Απόκριες σε σπίτι λιτό απέξω, μέσα μουσικές και μπάντες σχεδόν ολόκληρες, χορωδίες υπέροχα παράφωνες, φώτα υπέρφωτα, Παπαδιαμάντης πλούσιος, όχι φτωχός η παιδική μου ηλικία.
⸙⸙⸙
[Προδημοσίευση από τη νέα ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Ζωγραφική: Χρήστος Κεχαγιόγλου, «Άκρη του δάσους». Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
